Afpingelen!
De meeste mensen maken er een sport van om het onderste uit de kan te halen als ze shoppen op een plaatselijke markt in het buitenland.
Doe jij daar ook aan mee,of betaal je gewoon de volle pot?
U kan hieronder u reacties kwijt over het onderwerp,afpingelen in het buitenland!
http://www.mangovine.net/images/uploads/chatuchak-floor-stalls.jpg
afdingen natuurlijk!
maar niet tot het bot, het moet wel leuk blijven. de ander mag uiteraard winst maken, hij doet immers niets dan zijn werk.
Sluit ik me bij aan, het moet leuk blijven en de verkoper -verkoopster wil ook brood op de plank.
Zeker afdingen! Dat is voor de mensen die daar wonen ook heel gewoon. Maar wel in het redelijke blijven.
Al moet ik zeggen dat sommige verkopers absurte prijzen vragen wanneer ze toeristen zien. Ik probeer van te voren een beetje voor mezelf een prijs te bepalen wat ik voor een bepaald produkt over heb, en hoe me daar vaak ook aan.
Afdingen hoort erbij, en vaak is het nog leuk ook 
Afdingen, hoort er gewoon bij 
.
Als ze er niets aan verdienen verkopen ze het ook niet.
Dat is niet waar.
In sommige (Aziatische) landen gelooft men in ‘good luck’, zodra ze iets verkocht hebben zullen ze meer verkopen. Als verkopers in de loop van de dag nog niks verkocht hebben, dan zal hun prijs meer en meer zakken, soms zelfs meer dan goed is voor de verkoper.
Afpingen hoort erbij, maar ik ga niet tot het uiterste.
afpingelen hoort erbij al valt het hıer te zıen waar op de plaatselıjke groentenmarkt doe je dat hıer nıet maar als je electronıca of meubels gaat kopen dan weer wel
In de toerıstısche bazaar moet je wel afdıngen
Afdingen gebeurt hier ook op De ‘Zwarte’ markt. Het hoort er inderdaad gewoon bij, zolang het maar leuk blijft.
Gewoonlijk als ik iets leuk vind op de avondmarkt in Chiangmai,dan wacht ik gewoonlijk tot het laatste moment vooraleer de markt word gesloten.
Heb al ondervonden dat je meer kunt afpingelen van de prijs.
De volle mep betalen is voor beide partijen niet leuk. De koper blijft zich afvragen of hij te veel heeft betaald, de verkoper blijft achter met het idee dat hij nóg meer had kunne vragen. Onderhandelen zorgt dat beide partijen plezier beleven aan de transactie.
Afpingelen klinkt niet zo mooi in vergelijking met de oorspronkelijke taal. Bijv. in indonesië = menawar (afdingen). Dit doe je alleen op de openbare markt, bij het gebruiken van een taxi (zonder taximeter), of andere soorten van transport (becaks, sados, etc.). Het is een gewoon volksgebruik, die wel zijn regels heeft. Tegen de beginprijs geef je jouw prijs. De verkoper gaat daarop in met een verlaging die nog steeds hoger ligt als jouw gewenste prijs, dus stijg jij jouw prijs ietwat. Zo doen beide partijen hun vraag een aanbod totdat ze op een punt komen waar de verkoopprijs in de nabijheid ligt van wat jij als laatste bod heb gedaan. Hier zou het afdingen moeten stoppen om aan beide partijen de eer te laten en aan de verkoper zijn gezicht niet te laten verliezen.
Ik heb echter in vele gevallen gezien dat de toerist zijn slag wil slaan om iets bijna op de bonnefooi te krijgen. Of je bent geinteresseerd in het artikel of je bent het niet, in het eerste geval tracht dan ook daar een waarde aan te geven die reeel is.
Ik ding af tot meer dan de helft van de gevraagde prijs, uiteindelijk betaal ik iets meer dan de helft. Het hangt ervan af wat ik koop. Op eten sowieso nooit maar op spullen, vervoer en tours altijd. En als ik veel medelijden met de persoon heb dan geef ik een flinke fooi dus ik betaal meestal de volle pond hahaha…
Een flinke fooi als je iets koopt? de locale Balinese bevolking zou daar een belediging in zien.
En waarom heb je medelijden met die persoon, kan je aan de gang blijven.
Hier in Denpasar wordt er gebedeld door kinderen -vrouwen etc, geef ze geld en ze rennen MC Donalds binnen -ik heb het gezien in Kuta.
Er loopt echter ook een man van ca 45-50 jaar die een arm mist en de andere arm is een stomp.
Hij maakt wel muziek op een mond harmonica maw hij doet iets. Voor die mensen hebben wij wat geld liggen, want ondanks hun handicap, waardoor ze hier niets van de overheid krijgen,
Staan ze er wel weer of geen weer , iedere avond en daarvoor hebben we respect.
Waarom zou ik ze geen fooi geven ook als het om spullen gaat. Op de marktjes verdienen ze echt niet veel. In Nederland geven we de horeca en de taxichauffeur toch ook een fooi. Wat MacDonald betreft waarom mogen ze niet met het geld MacDonald binnen rennen. In de westerse landen is MacDonald,Burger King en al die fastfood restaurants normaal wanneer het vol met jeugd zit. In de westerse landen zouden we een keer eens raar moeten opkijken als ze de hele dag in zo’n fastfood reastaurant rondhangen en dat ze zich vol vreten en maar dikker en dikker worden. Voor de jeugd in Azie is het een uitje. Ik ben juist blij dat ze een keertje bij MacDonald kunnen eten. Btw ik kom zelf uit Indonesie dus ik weet goed hoe het daar aan toe gaat…Ik zou ook blij zijn als ik een fooi zou krijgen als ik werk zou doen waar fooi normaal is…
Ja, ik ding ook af in landen waar dat gebruikelijk is. Ik moet altijd even ‘inkomen’ als ik net gearriveerd ben. Dan zien ze aan mijn gezicht dat ik niet echt durf te gaan voor een normale prijs. Maar als ik er een paar dagen ben, hoort het er gewoon bij. Vaak vraag ik eerst aan mensen die er wonen (locals of expats die er al lang wonen) wat zij meestal betalen, dan weet ik wanneer ik echt afgezet word. Dat helpt wel, want in elk land zijn ook de normen anders van hoe hoog ze beginnen, bv. in Indonesië is het regelmatig 10x de prijs die ze er echt voor willen hebben en kan je dus ook rustig met 1/20e beginnen tegenbieden. Maar in andere landen is het gebruikelijker om met 2x zoveel te als vraagprijs te beginnen en zijn ze natuurlijk beledigd als jij 1/20e biedt.
Het is ook een soort gesprek en je kan het zelf leuker maken, door een beetje mee te spelen in hun drama. Zo zeggen ze in Indonesië al snel ‘oh no, bankrut!’. Maar als zij dan een veel te hoge prijs vragen en jij zelf met dramatisch gebaar ook ‘nooo, I’ll go bankrut’ zegt, moeten ze meestal wel lachen. Het hele spel van weglopen als ze veel te veel vragen, je toch weer terug laten lokken etc, kan leuk zijn. En ondertussen maak je nog wat praatjes over de dag, waar je vandaan komt, hun winkeltje, etc… vooral in (Oost-)Afrika gaat het over van alles en nog wat voordat je weer terug komt op geld.
In de meeste landen is dat hele afdingen dus eigenlijk een soort beleefd en gezellig gesprek, maar in Marokko vond ik het vreselijk. Misschien lag het aan het toeristische plaatsje waar ik een week zat (Agadir strand), met verzwikte enkel dus ik ben helaas ook nergens anders heen gereisd… maar daar gaven de verkopers je echt een rotgevoel, scholden ze je meteen uit voor gierigaard en stomme toerist… terwijl ik het beleefd en vriendelijk hield, maar de prijs voor zo’n beschilderd bord echt niet onder de 5 euro kreeg, met een zwaar chagrijnige verkoper die me bleef verwijten dat hij er zo niks aan verdiende en dat ik niet meer terug hoefde te komen. En later zag ik precies diezelfde borden op de Albert Cuyp in NL voor 3 euro per stuk! Na transport en importheffing en al!
En trouwens ook bij het ‘fix price’ winkeltje in Marokko dat we pas later ontdekten waren ze 2 of 3 euro; waar we dus vanaf toen al onze souvenirs en leren slippers e.d. kochten. Geen gezeik, en ook nog goedkoper dan bij die chagrijnige marktkooplui.
Maar ook in de landen waar het afdingen wel op een gezellige manier gaat, vind ik het soms wel vermoeiend. Dan wil je eigenlijk gewoon even snel weten hoeveel iets kost om te beslissen of het binnen je budget ligt. Bv. een zilveren ketting of een beeldje kan na afdingen 5 euro kosten, of het is echt een uniek item dat zij niet wegdoen voor minder dan 50 euro, soms weet je gewoon niet wat iets waard is. Voor 5 of 10 euro wil je het misschien nog wel kopen, maar niet voor 50, dat is nogal een verschil.
Maar zodra je vraagt hoeveel het kost (of zelfs maar meer dan 2 seconden ergens naar kijkt), denken ze al een klant te hebben en kom je bijna niet weg. Dus als ze beginnen met 250, dan heb ik al geen interesse (want ik weet dat ik me vergist heb en het natuurlijk nooit 5 euro zal worden), maarja je hebt de prijs gevraagd dus laten ze je niet meer los. Dat verschilt wel per land, maar vaak is het toch wel erg lastig en zijn ze beledigd als je niet meer wilt praten over een betere prijs.
In Nederland probeer ik het nu ook wel eens, vooral bij grote aankopen. Soms lukt het wel, hoe strakker en serieuzer je bluft, hoe beter het lukt. Een voorzichtig lachje erbij en het lukt al niet. Wat meestal in Nederland het beste werkt is niet om korting te vragen, maar er iets extra’s bij te vragen wat je toch al wilde, voor dezelfde prijs (bv. meer geheugen in je computer, of een duurder leren zadel en extra tasdragers op de tourfiets) en eventueel te zeggen dat je hem dan vandaag meteen betaalt.
Bij mijn laatste salarisonderhandelingen heb ik ook gebruik gemaakt van mijn onderhandeltrucjes uit Afrika. Wij vrouwen zijn normaal gesproken natuurlijk veel te bescheiden altijd wanneer het aankomt op werk, promotie, salaris… (een van de redenen dat mannen nog steeds veel meer verdienen voor hetzelfde werk, ook in NL). We willen toch vooral aardig gevonden worden kennelijk. Maar ik dacht bij mezelf: okee, dan ben ik maar even 1 dag een keiharde onderhandelbitch, maar daar heb ik dan wel jaren plezier van! En zo ging het ook. Maar dan wel op de gezellige Afrikaanse manier. 
Ik bleef tijdens die hele salarisonderhandeling denken aan een specifieke verkoper in Malawi die me elke dag precies hetzelfde liet afdingen op een flesje cola. (En elke dag vroeg hij eerst diezelfde te hoge prijs. En hij wist dat ik de prijs kende die de locals betaalden en dat ik het uiteindelijk voor die prijs ging kopen. Dat werd uiteindelijk natuurlijk ook een soort grap die we beiden bleven spelen.) Dat hield me bij mijn plan en zorgde dat ik niet verviel in bescheidenheid / softheid. En daar ben ik nu nog steeds blij om elke maand als ik mijn salaris krijg.
Afdingen, maar niet tot het uiterste.
Ik onderhandelde vroeger met het mes op de keel. Nu geef ik niet meer aan derde wereld hulpverleningsorganisaties maar onderhandel mild met armzalige lui en/of de rechtstreekse producenten van de spullen. Ik heb dan al wel eerst op andere plaatsen uitgebreid prijsonderzoek gedaan, zodat ik weet dat we een voor beide partijen gunstige deal aangaan.
Via Wereldwijzer app
Heb op deze manier prachtige poncho’s gekocht van arme boerenvrouwen in Peru - goedkoper dan op internet of in de grote steden en veel mooier. Ik gun ze de handel graag!
Via Wereldwijzer app