Ik dacht altijd dat mijn generatie - de patat-generatie - al een slechte naam had, maar het kan nu veel erger. De nieuwe generatie jongeren (tussen de 15 en 24 jaar welteverstaan) wordt hier nu ook de “ni ni”-generatie genoemd. De niet-niet generatie dus.
De cijfers die in officiële verslagen, rapporten en studies worden genoemd mbt op werkloosheid in Spanje neem ik altijd met een korreltje zout.
Natuurlijk is er veel werkloosheid op dit moment in Spanje, zeker onder de jeugd, maar de echte cijfers liggen lager dan wordt aangegeven: heel veel werklozen werken zwart.
ik denk niet dat ze cijfers kunnen gaan weergeven van zowel in het wit als ik het zwart werkenden omdat degenen die in het zwart werken gewoon officieel natuurlijk geen baan hebben.
Heb je helemaal gelijk in, maar ik kan me ook wel weer voorstellen dat mensen het wel doen omdat ze toch geld nodig hebben om rond te komen. Ik ben er zelf geen voorstander van gezien alle nadelen die er aan kleven voor zowel degene die het doet als voor degenen die het niet doen maar hierdoor in een situatie zitten waar minder banen zijn juist omdat er veel zwartgewerkt wordt. Ik kan er wel begrip voor opbrengen, maar het blijft een moeilijke situatie voor iedereen.
Nu tijdens de crisis is het voor veel mensen noodzaak. Vóór de crisis echter werd er ook veel zwart gewerkt.
In Andalucia is het zo ongeveer een deel van de cultuur van het land. Iedereen klust er vrolijk op los en dat zijn ook mensen met een vaste baan die er na werktijd en in de weekenden op uit trekken om de inkomsten te verhogen.
Ik ken fabrieksarbeiders met een grote dikke Mercedes en een 2de huisje aan de kust, met hun reguliere salaris is dit onbetaalbaar.
De ni ni jongeren vervangt de generatie die nu volop in de arbeidsmarkt behoren te zitten.
Deze generatie 25 tot en met +/- 30 a 35 jaar is al bijzondere generatie:
Velen zijn afgestudeerd maar hebben geen werkervaring op kunnen doen en accepteren bij gebrek aan beter, banen onder hun kunnen.
Degenen die niet hebben gestudeerd en wel werken, verdienen een inkomen wat redelijk laag is.
Allemaal hebben ze dezelfde problemen: de huizenmarkt was voor de crisis dusdanig hoog dat ze geen huis konden kopen en noodgedwongen bij hun ouders moesten blijven wonen. In Sevilla betaalde je voor een flatje van 70m2 in een buitenwijk al gauw 180.000 a 200.000 €
De jonge stelletjes die wel een flatje hebben gekocht zitten nu met hypotheken oplopend van 700 € tot meer dan 1000 € op een gezamenlijk inkomen van 1800 a 2000 € netto per maand (naast de afbetaling van auto, huishoudelijke apparaten etc). Als 1 van beide werkloos wordt is het gedaan met ze. Het huis verkopen is op dit moment onmogelijk omdat niemand wil of kan kopen en de prijs veel lager is op dit moment.
De huisprijzen liggen nu een stuk lager maar de banken geven nu geen hypotheken meer af, dus nog steeds dezelfde problemen.
De ouders van deze generatie jongeren zijn de laatste van de traditionele andalusische pensioensregeling. Je eigen huis (en eventueel het 2de huisje) is je appeltje voor de dorst, als je oud bent verkoop je je huis en ga je bij je kinderen inwonen.
Hun kinderen echter hebben geen eigen huis, zij huren of wonen nog steeds bij hun ouders. Pensioen is moeilijk op te bouwen daar er geen geld overblijft om te sparen.
Deze generatie, meer nog dan de ni ni generatie zal de samenleving drastisch veranderen, de tot nu toe gehanteerde manier van leven in Andalucia (en ik denk ook in veel andere delen van Spanje) is onbruikbaar geworden.