Komend vanuit het rijke Europa en geconfronteerd met de armoede in Mexico, is het gevoel om iets te willen doen ten behoeve van de Mexicaanse bevolking haast onvermijdelijk. Voor mij, zoals voor de meesten, blijft het echter bij goede bedoelingen en plannen die nooit uit worden gevoerd. Maar na het aannemen van twee nieuwe werknemers omdat ik mijn verkoopteam wilde uitbreiden, voel ik toch een soort genoegdoening.
Officiëel is de werkloosheid in Mexico op dit moment 5.2%. Niet slecht wanneer je het bijvoorbeeld vergelijkt met dat van Spanje waar het percentage rond de 20% ligt. Het Mexicaanse percentage echter doet niet volledig recht aan de werkelijkheid, de mensen die in de informele sector werkzaam zijn worden ook meegeteld. Zij beschikken inderdaad over een inkomen, maar deze is niet vast, er wordt geen belasting over betaald en een basis ziektekostenverzekering bestaat niet voor hen. Deze mensen vervullen banen die normaliter niet eens zouden bestaan, wat voorbeelden: de verkoper van illegale cd´s die in de metro zijn product aanbiedt en via een rugzak vol speakers een voorproefje aanbiedt; de vrouw die zelfgemaakte taco´s via de kofferbak van haar auto aan de man brengt; de zogenaamde viene viene (kom-maar kom-maar) die de parkeerruimte op de openbare weg beheerst, je meehelpt je auto in te parkeren en deze in je afwezigheid ¨beschermt¨ (of bekrast als je niet betaalt).
Onlangs werd bekend dat van de werkende Mexicanen liefst 28.5% werkzaam is in deze informele sector. Zolang de overheid er niet in slaagt voldoende formele, waardige banen te creeëren, zal deze sector van groot belang blijven. Een revolutie zal ik niet ontketenen, maar ik hoop tenminste een miniscuul steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van Mexico door het scheppen en blijven scheppen van formele banen.