(origineel bericht op be-more.nl)
Code Oranje.
Code Oranje. !!
34, c voelt als 37c, UV straling 10+ = extreem.
Eerder deze week.
Kom, ik doe es een jurkje aan, we gaan even naar het grote winkelcentrum hier dicht bij, daar staat de airco altijd aan.
Even later staan we langs de kant van de weg stof te happen, oorzaak een lekke band. Alsof ze er op wachten……hulptroepen komen van alle kanten op ons af.
Ahhhh, de krik zit vast geroest…een behulpzame passant leent de zijne. Ahhhh, het reserve wiel, met veel moeite geplaatst, is ook lek! Hellen verdwijnt met het wiel in een tuk-tuk naar de pomp. Daar staan we dan, 2 mzungu’s , een bijdehante “helper” en een zwerver, die enigszins zwakbegaafd lijkt, de auto te bewaken. We nemen plaats op een muurtje, en zien de zon langzaam verdwijnen. Ik voel me zeer misplaatst in mijn jurkje.
Na een half uur komt Hellen weer terug met de gerepareerde band, een tuk tuk driver, heeft een krik….De hulptroepen duiken weer onder de auto, wij lichten bij met onze mobiele telefoon. Hellen geeft de mannen een beloning, de jongen en de zwerver zijn blij, de tuk tuk man maakt stampij, mzungu’s kunnen best meer geven. Hellen is woest en leest hem de les. Pfffff. En mijn jurkje ??? kan meteen in de was J.
Leeg oogt het grote Coast General Hospital, langzaam komt de patiënten stroom weer op gang. Na 3 maanden staken is iedereen blij dat er weer gewerkt gaat worden. Ik geef nog wat instrumentarium af en bekijk hoe de instrumenten van de vorige reis een plek hebben gekregen. Bancy, hfd OK, verteld dat er dankbaar gebruik wordt gemaakt van de riante donatie. Volgende week plant ze ons in als er ortho is.
Tegenover het ziekenhuis vind je de doodgravers, kisten makers en kun je een grafsteen of nep bloemen kiezen. Een man werkt zich in het zweet terwijl hij een mooie ebbenhouten kist poets, glimmend als een spiegel. Hun nering neemt af nu de staking langzaam voorbij is en de patiënten niet meer bij bosjes sterven.
Woensdag.
Op een gammel tafeltje klappen we de laptops uit en beginnen weer met het beschrijven van de diverse operatie sets. Het hospitaaltje trilt, op de verloskamer worden kapotte tegels verwijderd en een verflucht walmt uit het trappenhuis, van een bouwcrisis is hier niets te merken.
We kunnen niet in het kantoor van de directeur, want die is er niet en er is geen reserve sleutel. De kokkin, maakt weer een heerlijk middag maaltje voor patiënten en de staf, ook wij eten mee. Na een uur kunnen we naar binnen, heerlijk airco! Na 10 min. valt de stroom uit- weg airco.
Tevreden wissen we het zweet van ons hoofd. Alles is gedocumenteerd en gefotografeerd en de instrumenten gesorteerd in sets, gebundeld en ingepakt.
De staf is zo enthousiast, “ai’ it makes work so much easyer” Ik voeg er ook nog maar het OK reglement bij, 3 jr. geleden gemaakt op Haïti.
Vandaag.
Over je eigen schaduw heen stappen………is niet zo moeilijk, als de zon recht boven je hoofd staat. 34c is het als we naar Radna Square lopen om kopieën te maken van de files. Het asfalt plakt. De dames op de lappenmarkt, mooie bont gekeurde doeken vragen om kopers, hangen lusteloos in de schaduw. De grand Old lady begroet ons als oude, lang verloren, vrienden. Carla besteld bij haar hals kettingen en ik bezwijk voor een mooie omslagdoek.
Bij café Moca is het goed toeven, op het terras draaien de fans op volle toeren.
Een 4x4 drive auto huren we voor het weekend, we gaan 3 dagen op expeditie, op safari in de verre uithoek van Kenya, Tsavo-West, het gebied van “the maneaters” en we kennen van de outeach naar Taita Taveta…Met Samuel, die ons gidst en rijd, maken we een plan. We hebben er zin in.