door Henk Dam foto’s GPD. zaterdag 28 juni 2008 | 10:15 | Laatst bijgewerkt op: zaterdag 28 juni 2008 | 10:25
Een klein meisje in een net schooluniform, de lange haren in een staartje gebonden.
Syuth is 13 jaar, maar als ze zou zeggen dat ze pas 9 was, geloofde je het ook. Ze is erg verlegen. Terwijl ze met een hoog en zacht stemmetje haar treurige verhaal vertelt, kijkt ze naar de grond.
"Mijn familie is erg arm. We zaten vaak aan de rivierkant omdat daar veel buitenlanders komen. Die vroegen we dan om geld. Twee jaar geleden was er een man die ik ook om geld vroeg. Hij zei: heb je honger? Ik zei ja. Toen stelde hij voor om wat te gaan eten. Hij vroeg wat ik wilde, en ik zei: een worstje. Dat haalde hij voor me. "Hij zei me dat ik mijn moeder erbij moest halen. Daar praatte hij mee, en toen ging hij weg. De volgende dag zagen we hem weer. Hij ging met mijn moeder en mij eten, en na afloop vroeg hij waar we woonden. We gingen naar ons huis, en daar wilde hij weten hoeveel huur we betaalden. Mijn moeder vertelde dat en toen zei hij dat hij dat wel wilde betalen.
“Vanaf dat moment kwam hij vaak. Hij vond een school voor me en nam me vaak mee uit eten. Later gingen we ook vaak naar zijn huis. De eerste tijd gebeurde er niets, maar op een keer dronk hij bier en ging hij naar de slaapkamer. Hij vroeg me met hem mee te gaan. Ik moest mijn kleren uitdoen. Hij zei dat ik zijn penis in mijn mond moest nemen en daarna verkrachtte hij me.”
Syuth zag de man, een Duitser, nog één keer: in de rechtszaal waar hij tot elf jaar cel werd veroordeeld, voor de verkrachting van Syuth en voor misbruik van andere kinderen. Wat dacht ze, toen ze hem weer terugzag? Ze denkt na. “Ik wist het niet zo goed. Ik was bang voor hem, maar hij was ook aardig voor ons geweest. Nu ben ik alleen nog maar kwaad. Als ik aan hem denk, wil ik met dingen gaan gooien.”
Met Syuth liep het relatief goed af. Ze belandde niet zoals zoveel Cambodjaanse meisjes die zijn misbruikt in de prostitutie, maar woont nu in een opvanghuis voor meisjes. Ze kan daar blijven tot ze haar middelbare school af heeft.
Dat de Duitse pedofiel zo snel gearresteerd kon worden, was een nieuw wapenfeit voor de van oorsprong Franse actiegroep Action Pour Les Enfants (APLE) die zich als enige particuliere organisatie bezighoudt met het opsporen en schaduwen van buitenlandse kinderlokkers voor wie Cambodja een soort paradijs is. Het was APLE die de Duitser bij de politie aangaf.
Seela Samleang is directeur van APLE in de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh. Hij zet graag uiteen waarom nu juist Cambodja zo’n magneet voor pedofielen is geworden. “Pedofielen reizen de hele wereld af. Ze gaan naar arme landen toe omdat het daar makkelijker voor ze is met kinderen in contact te komen. Vroeger ging het vooral om Thailand, de Filipijnen, Brazilië en Maleisië, maar omdat in al die landen strenger wordt opgetreden, vind je ze daar nu wat minder. Daar is Cambodja voor in de plaats gekomen.”
De redenen: “Veel armoe. Eenderde deel van de Cambodjanen leeft onder de armoedegrens. Daarnaast weinig betrokkenheid van de autoriteiten, hoewel dat de laatste tijd wat beter gaat.”
In het vorig jaar uitgekomen rapport ‘Wat we niet zien dat is er niet’ van de Nederlandse kinderhulporganisatie Terre des Hommes wordt dat laatste wat verder uitgewerkt. Daaruit blijkt onder meer dat betrapte pedofielen zeer ruime mogelijkheden hebben zich uit de problemen te kopen. Zo kunnen ze de ouders van door hen misbruikte kinderen omkopen.
Wie weet dat het in Cambodja 750 dollar kost om een huis te bouwen, begrijpt dat zoiets niet al te duur hoeft te zijn. De politie is verder weinig professioneel en omkoopbaar. Weinig professioneel omdat 80 procent van de Cambodjaanse politiemacht uit het leger is gerecruteerd en hooguit een week politietraining heeft gehad. Omkoopbaar omdat een agent één dollar per dag verdient. Dat geldt dan ook nog voor delen van de rechterlijke macht. Het is dus ook geen wonder dat volgens het rapport slechts 3 procent van de arrestaties leidt tot vervolging.
Niettemin boekt APLE successen. Seela Samleang geeft de cijfers: “Wij hebben 64 mannen gearresteerd gekregen, van wie 47 een buitenlandse nationaliteit hebben en de overigen Cambodjaanse bemiddelaars en mensenhandelaren zijn. Van die 47 gearresteerde buitenlanders zijn er veertien Amerikaan, tien Duits, vier Nederlands, vier Brits, en verder nog Fransen, Belgen, Italianen en Russen.”
Pedofielen, aldus Samleang, zijn er in twee soorten: mannen die kort in Cambodja verblijven, hooguit een maand, en mannen die er lang zijn, soms meer dan een jaar.
Over die laatste groep zegt hij: “Soms worden ze verliefd op een kind en trouwen ze met de moeder om met dat jongetje of meisje te kunnen zijn. Of ze adopteren kinderen. Anderen werken als leraar of als vrijwilliger bij een weeshuis. We volgen nu een Brit die in een weeshuis voor driehonderd kinderen zorgt. Hij neemt kinderen mee op vakantie. Hij slaapt met ze in één kamer, maar de directeur van het weeshuis weigert te geloven dat hij niet deugt!” Een andere manier waarop pedofielen aan kinderen komen, is door families financieel afhankelijk van hen te maken, een techniek die bekend staat als ‘grooming’ (voorbereiden). Samleang: “Wij volgen een andere man die al twee jaar zo bezig is. Hij heeft belangstelling voor een jongetje, en heeft diens familie een stuk land gegeven, en er toen een huis op laten zetten. Hij geeft ook geld voor levensonderhoud. We hebben hem op zeer goede gronden laten arresteren, maar de moeder zegt dat niets van de beschuldigingen waar is. Ze zei de politie dat wij het jongetje gedwongen hadden verklaringen af te leggen. Toen we het ventje in een opvanghuis geplaatst kregen, zei ze dat we hem als slaaf gebruikten. Moet je nagaan: dat jongetje noemt die man pappa.” Hij zucht en zegt: “Daar loop je dan tegenaan.”
Om pedofielen op het spoor te komen, werkt APLE met geheim agenten, veelal jonge mannen die als ‘motodops’ (motorfietstaxi) in het chaotische verkeer van Cambodja opereren. Zo rijden in
Phnom Penh veertien medewerkers van APLE rond, in de badplaats Sihanoukville elf, en nog eens elf in Siem Reap, de stad bij de toeristentrekkende tempels van Angkor Wat.
Samleang: “Soms volgen we iemand die bij ons bekend is. Anders gaan we naar plaatsen waar veel buitenlanders komen, zoals hier in Phnom Penh de rivierkant, of de rosse buurt, of de markt. Daar verkopen kinderen boeken, ansichtkaarten, poetsen ze schoenen of staan ze te bedelen. Pedofielen weten dat en zoeken daar dus hun slachtoffers.”
Tim, een van de geheim agenten van APLE, laat 's avonds zien hoe het toegaat. Hij rijdt op zijn motorfiets naar een onverhard straatje in de buurt van het vliegveld van Phnom Penh. Aan het uiteinde van dat straatje staat een van zijn collega’s te posten. Nee, er is niets bijzonders gebeurd, zegt hij. Tim vertelt: “We houden hier een Engelsman in de gaten die een kamer heeft gehuurd in een huis waar hij een jongetje op het oog heeft. Hij heeft dat al eens eerder ergens anders ook geprobeerd, dus hij was bij ons bekend. We hebben geluk dat bij het huis een winkeltje hoort waar drankjes en zo worden verkocht, dus zo nu en dan halen we er wat.”
Hij voegt meteen de daad bij het woord. Even later stappen we af bij het bewuste huis. We kopen twee flesjes mineraalwater en kijken ondertussen rond. In de aangrenzende huiskamer zien we twee meisjes en het bewuste jongetje. Als we weer weg zijn gereden, zegt Tim: “Ik denk dat hij er niet is. We wachten op het moment waarop hij samen met het jongetje in zijn kamer is. Dan pas kunnen we de politie erbij halen.”
Menigmaal komt APLE maar net op tijd. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het verhaal van de nu 18-jarige Sok Kraya, die sinds zijn 1ode in een opvanghuis van de organisatie Our Home zit, daar de middelbare school vrijwel heeft afgemaakt en in medische richting verder wil studeren. Hij vertelt: “Mijn ouders hadden niets, er was ook veel geweld thuis, en ze zeiden me dat ik geld moest verdienen want anders zou ik ervan langs krijgen. Dus klampte ik bij de rivierkant buitenlanders aan. Ik vroeg hen om geld. Eentje van hen zei dat hij me wel 3 dollar wilde geven als ik met hem meeging.” Hij pauzeert even, friemelt wat aan zijn broek, en vervolgt: “Ik ging met hem naar zijn guesthouse. Toen we in zijn kamer kwamen, zei hij dat ik me moest uitkleden. De man begon zich af te trekken en liep naar me toe. Op dat moment viel de politie binnen.” Brede lach. “En sindsdien zit ik hier.”
Het was wederom te danken aan APLE die de man al wekenlang in het oog had gehouden.
Bron: bndestem.nl