Vandaag uitgelezen: My Mother is a Tractor: A Life in Rural Japan van Nicholas Klar.
Het boek beschrijft de belevenissen van de Australische schrijver gedurende zijn 2 jaar in Japan als leraar Engels. Na een eerdere mislukte poging wordt hij bij zijn tweede aanmelding bij het JET-programma wel geaccepteerd, en geplaatst in het dorpje Omi, Niigata. Daar zal hij twee jaar lang lesgeven op diverse scholen aan leerlingen van alle leeftijden, en ook aan buitenschoolse groepen.
Nu was dit niet het eerste boek wat ik over dit onderwerp heb gelezen, Tune in Tokyo en For Fukui’s Sake gingen dit boek al voor, de eerlijkheid gebied wel te zeggen dat die beiden pas later zijn uitgegeven. Nu was de eerste van die twee een bij vlagen ronduit absurdistisch verhaal over een leraar in Tokyo, qua setting komt My Mother is a Tractor veel meer overeen met For Fukui’s Sake: buitenlander die via het JET-program in een gehucht in the middel of nowhere terechtkomt en zich daar moet zien te redden.
Helaas weet My Mother is a Tractor bij lange na niet het niveau van die andere boeken te benaderen. Het doet meer denken aan een dagboek wat tot boekvorm is herschreven: grote delen van het boek beschrijven in net even iets teveel detail de gewone alledaagse gebeurtenissen. Voor een keer niet erg, maar er wordt wel erg vaak beschreven hoe de schrijver zich (al dan niet onder sociale dwang) weer klem zoop op een feestje, vervolgens de laatste boot of trein mistte en daardoor ergens op een oncomfortabele plek moest slapen. Of hoe de andere gaijin die voorbij eigenlijk stuk voor stuk niet spoorden. Tegelijk krijg je sterk de indruk dat hij maar weinig moeite heeft gedaan zich aan te passen aan de lokale cultuur en sowieso niet om de taal te leren, terwijl hij uiteindelijk nota bene met een Japanse is getrouwd (en daarmee naar Sjanghai is verhuisd).
Het lesgeven an sich komt maar weinig aan bod, maar de frustraties daaromheen des te meer. Nodeloze bureaucratie, afspraken die niet nagekomen worden, en zeker ook de positie als buitenstaander in een vreemde omgeving. Hoewel het verhaal over het geheel zeker positief is is het allerminst geromantiseerd.
Al met al zeker niet het beste boek over dit onderwerp, maar desondanks toch nog best het lezen waard: 6.5/10