“First view of Anarctica is always an iceberg. It may be a monolith hovering on the horizon, a barely discernible specter looming out of the mist, or perhaps a sunspangled, dazzling icon marking the gateway to this new world. It will undoubtedly be icebergs that leave the most impressions on the imagination of visitors” Mark Jones
Wat een GEWELDIGE reis, wat een ontzettend mooi continent, zo koud, verlaten, ruig en untouched!! Wauw, ik heb zo super genoten van iedere minuut! De bootreis, de landingen, de verzorgging op de boot, het was allemaal super!! Even een terugblik op de meest amazing days:
28 januari
Ik zit met spanning in het hostel te wachten, samen met wat mannen uit Australie, we lopen naar de pier om te kijken hoe het expeditieschip wordt ingeladen. Ik heb er super veel zin in!
Eindelijk is het 16.00 en mogen we inchecken aan de pier. Ik heb een cabine op het onderste dek. We hebben onze eerste briefing en maken kennis met de kapitein, ijspiloot, dokter, expeditieleider en de rest van de crew. We toosten op een behouden vaart!
Ik zit met 84 passagiers op het schip, 21 nationaliteiten, allemaal wel ervaren reizigers.
Na het diner zetten we koers naar de Drake Passage. Wat ik heb gelezen en op Discovery heb gezien een van de ruigste stukken zee ter wereld, de kotszakken hangen overal klaar.
30 januari
De overtocht over de Drake Passage is voorspoedig verlopen, in de namiddag hebben we onze eerste landing. 15.30, daar sta ik dan, op Antarctica, op de South Shetland Islands. De groep is stil, we staan verwonderd om ons heen te kijken en worden verwelkomd door de lokale bevolking, de pinguins!
31 januari
We varen door naar de Antarctic Peninsula, het jongste stuk Antarctica. We worden gewaarschuwd voor een natte landing, het aankleden voor een landing gaat steeds sneller. Een landing mag niet langer dan drie uur duren, de temperatuur is goed, echt genieten!
De tijd dat we op het schip zijn hebben we lezingen, iedereen woont deze bij, een teken dat niemand zeeziek is. Ik leer de gebruiken van het schip kennen, bij een rustige zee wordt de tafel gedekt, wanneer het onrustig is, staat het hoognodige op tafel. Ik geniet van de kleine dingen, warme chocomelk bij terugkomst aan boord, etc.
1 februari
We staan klaar voor een landing, maar kunnnen niet aan boord van de zodiac want er komen walvissen aan. Ze blijven drie kwartier rond het schip zwemmen en geven een show weg, met kop en vinnen laten ze zich boven het water zien, wauw, wat een bonus op deze dag!
2 februari
Vanwege een sneeuwstorm wordt de landing gecanceld, balen. De zee is ruig, ik leer het ritme van de golven aan te voelen en balanceer op het schip. De middag maakt het goed, we bewandelen een gletsjer. Kan ik de tijd even stil zetten om hier te blijven?
3 februari
We bezoeken een Brits station.
Het is zo geweldig om het gedrag van de pinguins te herkennen. Wij respecteren de 5 meter afstand, de baby pinguins niet, ze zijn nieuwsgierig, komen op je schoot zitten en kijken je verwonderd aan. Het is zielig om vele babypinguins dood te zien liggen, ze hebben de kou niet overleefd.
4 feburari
Helaas de laatste dag voor een landing, het is slecht weer, met spanning wachten we af of de landing doorgaat. Hij wordt voor het eerste uur gecanceld, daarna mogen we toch aan land en beklimmen een krater, geweldig! 's Middags maken we ons klaar voor de laatste landing, helaas neemt de wind in sterke mate toe en wordt de landing gecanceld, klote!
Na het diner krijgen we een briefing, het schip zet koers naar de Drake Passage en de zee is niet gewillig. We worden verzocht onze rommel in de cabines op te ruimen en ons op te maken voor een pittige terugreis. Niemand mag meer naar het dek, het is te gevaarlijk. Tegen middernacht loop ik met m’n kamergenoot naar onze cabine. Net als ik zeg dat ik het balanceren op de golven onder de knie heb, vlieg ik uit de bocht en struikel ik de kamer van de buren binnnen. Oeps, sorry!
5 februari
Agustin (expeditieleider) verzorgt iedere ochtend de wake up call, dit keer met het nummer “Highway to hell”. Het is rock en roll, golven van 9 meter klappen tegen het schip. Kopjes vallen van tafel als het schip gelift wordt, bij het terugklappen op het water stuiteren we door op de golven. Het is stil aan boord. Ik zit met zo’n 20 man in de lounge, de rest ligt ziek op bed. Agustin en de dokter doen hun ronde om te kijken of iedereen het naar omstandigheden goed maakt.
6 februari
Om 16.00 is er land in zicht, vreselijk, we varen het Beagle Channel in, de zee wordt rustig.
Onze laatst bijeenkomst. We krijgen een dvd mee van al de lezingen, foto’s en verdere informatie van de reis + een certificaat dat ik de woelige wateren van de Drake Passage heb doorstaan en voet heb gezet op het mooiste continent van de wereld Antarctica.
Tijdens het diner toosten we op een geweldige reis, we vieren feest en delen de mooie herinneringen van afgelopen dagen.
7 februari
8.00, we varen de pier van Ushuaia binnen, we nemen afscheid van elkaar en van deze geweldige, onvergetelijke reis!!
See you soon, Nathalia