Toen we beslisten naar Toscane te gaan waren we eerst wat terughoudend omdat locale agentschappen erg duur waren m.b.t. self-catering, vakanties met de wagen. Uiteindelijk gingen we online en vonden http://www.italianview.com/vakantiewoningen_italie en alles viel op zijn plaats. We vonden precies wat we zochten en we moesten ons financieel ook niet teveel pijnigen.
We waren nooit eerder in Italië en we wisten dan ook niet wat dit land voor ons in petto had omdat we geen benul hadden van Italiaanse gebruiken en natuurlijk ook niet van het Italiaans.
We landden in Pisa en de Toscaanse zon die we verwacht hadden liet ons in de steek. Een beetje teleurgesteld wandelden we naar onze wagenverhuur. Het was eenvoudiger dan verwacht en wegrijden uit Pisa was gemakkelijk, we slaagden er zelfs in rechts te rijden (iedereen deed hetzelfde) totdat we aan een rondpunt kwamen wat ons enigszins in de war bracht, de kinderen waren hulpeloos.
Aangekomen bij Villa Pichirillis werden we verwelkomd door de vriendelijke eigenaars die ons een fles wijn brachten, dit was net wat we nodig hadden na de vermoeiende reis.
De volgende dag ontwaakten we met een stralende zonneschijn en brachten de dag door in de villa rond het zwembad. We hadden onderweg wat inkopen gedaan dus besloten we de prachtige vette worsten die we gekocht hadden op de bbq te leggen, alles was klaar, we gingen naar binnen om het bestek te halen en zie bij onze terugkeer… waren de worsten verdwenen! We hebben dit geheim nooit kunnen achterhalen hoewel een naburige hond erg tevreden keek, we hielden onze dierbare bbq scherp in het oog na dit voorval.
In het kleine nabijgelegen stadje kwamen we voorbij een evenement dat de Italianen een “sagra” noemen. Dit is een culinair evenement waar al de inwoners een heerlijke maaltijd nemen en dansen tot in de vroege uurtjes.
Het weelderige, de eenvoud in de maaltijden, geschikt voor elk banket, is echt verbazend. We hadden nog nooit van gnocci gehoord (zoals kleine knoedels) dus besloten we ze te proeven met een ragu saus, gevolgd door, let op…duif! Ik, pietepeuterige Adams die een duif eet? Ja… en ik ging zelfs terug voor meer, de Italianen hebben die handigheid om alles er verrukkelijk te laten uitzien en smaken.
Het dansen was iets tussen vroegere tijden en folk, we concludeerden dat alles mogelijk was en voerden een kleine jig en een jive uit op de dansvloer en voor onze moed werd er luid geapplaudisseerd door de inwoners.
We hadden een geweldige tijd en op het einde van de avond praatten de mensen met ons alsof we oude vrienden waren, we hadden zoveel plezier in het knikken met onze hoofden en het lachen, ondertussen trachtend er intelligent uit te zien alsof we elk woord begrepen. De kinderen waren verrukt hun mama en papa in de knoop te zien en hielden hen weken nadien nog voor de gek.
We hielden werkelijk van Toscane en genoten van elk moment van onze vakantie, kijk uit, we komen terug. Arrivederci!.