**FRED Vorstenbosch geeft les aan de technische universiteit, afdeling toerisme te Vologda Rusland.
**Met mijn meer dan 30 jaar managementervaring in het toerisme, heb ik me toentertijd gemeld bij de PUM ( www.pum.nl ) in Den Haag.
PUM is de organisatie die ex managers (en niet alleen op het gebied van toerisme) inzet om hun kennis gratis, dus als vrijwilliger, in te zetten in de zogenaamde derde wereldlanden, dus ook Rusland.
Inmiddels ben ik via de PUM naar diverse landen geweest en de toeristische aanvragers geholpen met of het opzetten en assisteren van hun organisatie zoals: verkeersbureau’s, reisorganisaties, toerisme scholen, hotels en dergelijke.
Verslagen van mijn reizen zijn terug te vinden op internet sites en worden door zeer veel mensen, naar blijkt, met plezier gelezen.
De reisverhalen zijn mijn ervaringen uit het heden en verleden.
Ik wens u veel leesplezier toe en ik hoop dat u ook eens, wanneer u weer uw vakantie gaat bespreken, u ook eens aan deze landen en plaatsen wilt denken. Ze zijn allen beslist de moeite waard.
Mijn reis naar Vologda (Oblast) was van 26 Februari tot en met 4 Maart 2008.
***Vologda ***is gelegen in het district ( = Oblast) Vologda in Rusland op circa 450 kilometer ten noorden van Moskou en op circa 650 kilometer ten oosten van Sint Petersburg. Het is een middelgrote stad met iets meer dan 400.000 inwoners… Het centrum van de stad is erg druk, vele winkels, restaurantjes (waar je lekker en modern eten kan tegen zeer betaalbare prijzen). Er is behoorlijk wat cultuur in de stad. Van de toen meer dan 70 kloosters die de stad binnen zijn poorten had, zijn er nu nog 30 over. Gedeeltelijk worden deze kloosters weer gerenoveerd, anderen zijn in goede conditie. Er zijn mannen - en vrouwen kloosters. Indien een vrouw een mannenklooster in wilt, moet ze zich houden aan de gedragscode. Ze moet haar hoofd bedekken en als ze een pantalon draagt, moet ze een rok of overslagdoek er over dragen. Die kan je bij het binnenkomen van het klooster gewoon ter gebruik eventjes krijgen. In het centrum van de stad rijden de auto’s af en aan. Het is er van in de ochtend tot laat in de avond heel erg druk. Allerlei typen van (westerse) auto’s rijden er rond.
Veilig oversteken is over het algemeen geen probleem, dit indien je gebruik maakt van de zebrapaden. Op enkele meters voor - en na het zebrapad liggen scherpe heuveltjes op de weg en probeer daar maar niet snel over heen te rijden. Er wordt aangegeven er niet sneller dan met 20 kilometer per uur over heen e rijden. Doet je dat wel, dan is je auto binnen de kortste keren van zijn goed werkende vering verlost. De automobilisten vinden deze drempeltjes afschuwelijk, maar de wandelaars vinden het een prima oplossing. Er rijden ook heel veel bussen en trams rond, die je voor een paar centen van hier naar daar brengen.
Ook kan je een boottocht over de rivier maken en het Tsaar peters huisje bezoeken in Vologda.
Wel moet je beschikken of over durf of over een redelijk inzicht in het cyrillisch schrift.
De Russen lezen het natuurlijk met alle gemak van dien. Ik moet van tijd tot behoorlijk puzzelen.
Het entertainment is van stout tot modern tot klassiek, dus voor iedereen wat te vinden.
Russen roken veel en de wodka is lekker, als u er van houdt. Er wordt met ruime mate geschonken en misschien helpt het , wanneer u niet meer wenst te drinken en er wordt maar doorgeschonken, om tegen de gastgever te zeggen dat je niet mag drinken of van je dokter of van je geloof. Of het helpt?. Buiten de stad vind je geweldige bossen. De provincie Vologda bestaat voor 70 procent aan naald - en berkenbossen. In deze bossen zijn beren, vossen, wolven, verschillende hertensoorten, etc. te vinden.Vele verscholen gelegen piepkleine dorpjes, met een schat aan iconen, kunt u tussen de bossen aantreffen.
Kloosters en kloosters en nog eens kloosters, van zeer klein tot zeer groot. Er is een klooster te bezichtigen waarvan de omheidingsmuur meer dan 5 kilometer lang is. Dit klooster wordt ook aangedaan op de bootreis die u brengt van Sint Petersburg via Vologda naar Moskou.
Ik heb een uitnodiging gekregen om als senior expert toerisme mijn TOURISM SEMINAR te gaan houden voor de Technische Universiteit, afdeling toerisme te Vologda in Rusland.
De koffers gepakt, met daarin niet alleen mijn persoonlijke spullen, maar ook wat typische Nederlandse cadeautjes en, wat heel belangrijk is, mijn boek met de cursus SEMINAR TOURISM en een CD met de gehele cursus en nog veel meer er op. In mijn elektronisch paspoort (bijna iedereen heeft er zo een) is een visum (de zoveelste) zodat ik, wanneer ik gebruik maak van de douane in - en uitgang met de mededeling - alleen voor elektronische paspoort houders - hoef je niet urenlang te wachten. Het elektronische paspoort wordt gescand en je mag zo doorgaan. Nog voordat je in de aankomsthal te Moskou bent, kan je geld omwisselen.
Mijn vlucht (vertrek 08.05) brengt mij vervolgens via Munchen naar Moskou. Vanuit het internationale vliegveld van Moskou wordt ik per auto nar het volgende vliegveld gebracht, welke op ongeveer 57 kilometer van het internationale vliegveld is gelegen. In verband met de enorme drukte op de ringwegen van Moskou duurt deze rit ongeveer 2,5 uur.
Vervolgens vlieg ik met een binnenlands vlucht naar Vologda om daar gedurende de avond, plaatselijke tijd 21.30 uur aan te komen. Het is twee uur later daar in Rusland. (Overigens Rusland kent 11 tijdzones, dus eigenlijk ben ik niet zo ver weg). Ik word opgehaald door de plaatselijke vertegenwoordiging van de PUM aldaar en ze zal me naar mijn overnachtingadres brengen.
Mijn verhaal:
Dinsdag
Na een lange dag reizen, gevlogen met 3 vliegmachines, land ik plaatselijke tijd 21.30 uur (dus 2 uur later dan in Nederland). In de glijvlucht naar het vliegveld valt het meteen op dat er redelijk wat sneeuw hier is gevallen en dat de landingsbaan onder de sneeuw ligt. Vologda is een kleine luchthaven waar dagelijks vluchten vanuit vertrekken. Er gaan slechts op Dinsdag en Donderdag rechtstreekse vluchten van en naar Moskou . Meerdere malen gaan er treinen van Moskou naar Vologda. Ik denk dat ik die ervaring ook wel eens mee zou willen maken een volgende maal.
Mijn koffer is in Moskou in het vliegtuigje geladen. Mijn handbagage is echter te groot om in het bovenrek van het vliegtuig te stoppen (een grote tas met wieltjes) en dus moet ik gedurende de gehele vlucht met deze handbagage tussen mijn benen, in een toch al krappe ruimte zitten.
Ik vertelde reeds dat bij aankomst behoorlijk wat sneeuw op het platform ligt. Omdat het blijft sneeuwen wordt er niet meer de moeite genomen om de sneeuw op de ruimten. Wij zijn de laatste vlucht van vandaag en waarom zou je die service verlenen, denkt men waarschijnlijk. Je tilt zelf je bagage uit het vliegtuig en struint vervolgens met je bagage door de sneeuw, sporen van je wieltjes in de sneeuw achterlatend.
Na een paar 100 meter mijn bagage door de sneeuw getrokken te hebben, kom ik bij de uitgangspoort alwaar 3 personen van de Staat Universiteit, afdeling toerisme, me staan op te wachten om me naar mijn hotel te brengen.
Via besneeuwde straten en wegen, komen wij na een tijdje bij mijn hotel aan. Een praktisch geheel gerenoveerd hotel uit de eenheidsperiode van toen. We arriveren om 22.15 uur en na uitgebreid ingecheckt te zijn, kan ik naar mijn kamer, gelegen op de 4 e van de 8 etages. Mijn kamer is een 1 persoons kamer, eenvoudig, schoon een netjes. Wat wil een mens meer. In de badkamer een toilet, wastafel en een douche zonder gordijn. Ook in mijn kamer een kleuren TV, echter alleen met Russische programma’s. Vanaf de 7 e etage kan men de Gouden Koepels van het Kremlin zien glanzen.
Naar zeggen is het circa 20 minuten lopen naar de Universiteit, alwaar ik gastlessen ga geven in toerisme op de Vologda State Technical University, departement Tourism.
In mijn klas zitten praktisch alleen meisjes in de leeftijd variërend in de leeftijd 19 - 21 jaar, die na hun overdag studies, allen ook een bijbaan hebben, want de studie moet betaald worden. Alleen voor hen, waar het inkomen te laag is , is er een soort van gratis studiebeurs, die door loting wordt geregeld.
Woensdag
Het ontbijt in het hotel wordt opgediend in de vorm van een Zweeds buffet.
De Russen eten in de morgen onder andere soep, salades, gebakken vlees, gebakken - en gekookte eieren en nog veel meer. Hele borden vol, en ik vraag me af, hoe krijgen ze het allemaal naar binnen. Gelukkig zijn er ook harde broodjes, boter, jam, koffie, vruchtensappen en nog veel meer. Ik kom dus ook goed aan mijn trekken. Wist U dat de Russen thee liever hebben dan koffie. Koffie is er overal te koop. Er is ook Senseo koffie. Vologda is hier bekend om de heerlijke melk en zeer goede boter. Verder is het hotel groot en kent onder meer: nachtclub, bar en verder de meeste faciliteiten die een zakenman nodig heeft. Ook is er een 24 uren bewaking (en wekdienst) in het hotel, zowel bij de ingang als op elke etage.
Op elke etage is een houten bureautje, waar het etage hoofd zit bij aanwezigheid, alwaar je de sleutel van je kamer kunt afgeven en terugkrijgen. Het is dus niet makkelijk om een vreemd persoon, die dus niet in het hotel geboekt heeft, naar je kamer te smokkelen.
Bij het boeken van het hotel krijg je, dit naar gelang het aantal nachten dat je geboekt heb, ook een aantal papiertjes met datum, waarmee je entree krijgt tot de eetzaal. Kom je met het fout gedateerde briefje in de eetzaal, dan wordt je niet binnengelaten en moet je terug naar je kamer om het juiste briefje te halen.
Na het voortreffelijke ontbijt, werd ik opgehaald door een lerares van de Universiteit. Het sneeuwde, en we gingen al lopend op pad. Ik had mijn handbagage koffertje op wielen bij me die ik al slepend, door het rulle sneeuw, voortrok gedurende ongeveer 20 minuten naar de Universiteit. Hierin had ik mijn cursus gegevens bij me.
De sneeuw valt gestadig door, het vriest ook nog een beetje. Op sommige plekken is de stoep best heel glad te noemen. Dus voorzichtig lopen we is het devies. De straten zijn wel schoon gereden door de auto’s, die hebben er weinig last van. Op zowel de straten als de voetpaden wordt er gestrooid met een mix van zand en aarde. De (trolley) bussen zijn smerig van het smeltwater, de auto’s hebben de united colors of Rusland, dus bruin van het smeltwater in combinatie met dat wat er op de straat gestrooid wordt.
Weinig mensen gaan nu lopend naar het werk. Wanneer we aan het einde van een straat komen, zien we een enorme verkiezingsplakkaat over de gehele breedte van een flat hangen, met daarop de beeltenis van de huidige - en de komende president van Rusland. Men verteld mij dat er 4 partijen aan deze verkiezingen mee doen. Inmiddels is het bekend wie de nieuwe president voor de komende 4 jaar van Rusland zal zijn.
Na 20 minuten fors te hebben doorgelopen, voor zover dat mogelijk is met de sneeuw die maar blijft vallen, komen we aan bij 1 van de Universiteit gebouwen. Ik was al eerder in november 2007 in deze stad en in het hoofdgebouw van de Universiteit geweest en dus dacht ik dat ik het gebouw van mijn eerste bezoek moest zijn. Mijn begeleidster vertelde mij, dat er vele gebouwen zijn alwaar de circa 8.000 leerlingen in worden ondergebracht.
Nadat we in het juiste gebouw aangekomen zijn, blijkt het, dat de leerlingen, voordat ze naar hun klas mogen gaan, eerst hun jassen, dassen en andere dingen moeten afgegeven. De leraren mogen wel hun jassen meenemen naar de lerarenkamers. Voordat de leerlingen naar de klassen kunnen gaan is er ook nog een veiligheidscontrole aanwezig.
Eenmaal in de lerarenkamer te zijn aangekomen, wordt ik vriendelijk ontvangen door de aanwezigen in de ze kamer. Rusland is een land van papieren en stempels. Ik moet heel wat papieren, welke in het Russisch geschreven zijn, ondertekenen. Ik ga er van uit dat ik er juist aangedaan heb, ook al kan ik ze niet lezen. Na deze administratieve verplichtingen te hebben gedaan, wordt het langzaam aan tijd om me bij de studenten te melden en hen te leren kennen.
Ik ga hen verder informeren in het vak toerisme, daarvoor ben ik als vrijwilliger naar Vologda gekomen.
Bij mijn binnentreden van het klaslokaal, staan alle studenten netjes op en het is muisstil in de klas. (zo zou het ook in Nederland moeten zijn). De studenten zijn ordelijk en netjes gekleed. Geen (omgedraaide) petjes op in de klas, de mobiele telefoons zijn verplicht uit, dit alles uit respect voor de (oudere) leraar. Op mijn teken gaan de studenten zitten en is het muisstil in de klas, klaar voor de eerste kennismaking en de lessen die ik ga geven. 99% van de leerlingen in mijn tijdelijke klas zijn meisjes in de leeftijd tussen 19 en 22 jaar, die, zoals al eerder gemeld, allen een bijbaan hebben.
De klassen beginnen om 08.00 uur en kunnen doorlopen tot 19.30 uur.
Alhoewel de studenten ook Engelse - en Duitse les hebben (gehad) lijkt het er op dat men verlegen is, of niet weet hoe men met een taal om moet gaan c.q. moet spreken. Ik heb een vertaalster (eigenlijk advocaat) die mijn lessen vanuit het Engels gaat vertalen naar het Russisch.
Rond 13.30 is er een pauze. In deze pauze gaan alle studenten en leraren of naar de Universiteit kantine of naar 1 van de vele, goed geoutilleerde, kleine restaurantjes in de buurt van de Universiteit om zich goed te doen aan de warme maaltijd. De hoofdmaaltijd van de Russen is de middagmaaltijd. Aardappelen, soep, vis, vlees, pannenkoeken, broodjes, drankjes, toetjes, en wat nog meer ter tafel komt, wordt er dan gegeten.
Na de maaltijd stromen de studenten weer naar hun klaslokalen en beginnen de lessen weer. In mijn geval gaan de lessen door tot rond 17.00 uur.
Na nog even naar Nederland een @ mail geschreven te hebben gaan we naar het Universiteit museum, alwaar mijn cadeautje aan de school, een paar Nederlandse klompen, inmiddels in dit museum staan, met daarbij de foto‘s met mij die toen gemaakt waren bij het overhandigen van deze kompen.
Het is Universiteit festival week. De ene avond is er dansen, een andere avond muziek maken, weer een andere avond is gereserveerd om bijvoorbeeld de leraren op de hak te nemen door middel van komische dingen zoals het kopiëren van de uitdrukkingen van de leraren. Ook is er een avond in de snijdende buitenlucht alwaar oud Russische spelen worden gedaan door de studenten, zoals steltlopen (ja, zoals in Nederland wij dat doen). Op die manier is er de hele week in de avond een leuk programma voor en door de studenten, voor en door de leraren.
Natuurlijk wordt er alleen Russisch gesproken, maar ondanks dat kan ik toch het een en ander volgen.
Na afloop wordt ik weer netjes terug gewandeld naar mijn hotel.
Het dooit, de sneeuw, voorzover deze maagdelijk wit was, kleurt nu vaal bruin. Overal staan plassen in de straten. Het is een soort van hink - stap - sprong om te proberen droge voeten te houden.
Ik heb etensgeld gekregen en ga naar het restaurant. In je eentje eten, daar wordt je niet vrolijk van, dus direct na de maaltijd, spoed ik me naar mijn kamer, zet de TV aan en wat blijkt: alleen Russische TV zenders, dus uitzetten de TV. Ik heb een nieuw boek in Nederland gekocht en die ga ik dan maar lezen. Ik heb er geen problemen mee.
Rond 21.00 uur wordt er op mijn kamerdeur geklopt. Dat is vreemd, ik verwacht niemand. Er wordt weer geklopt en mijn voornaam wordt genoemd. Ik ga opendoen. In de gang staan en jonge man en vrouw (Katja) en weer noemen ze mijn voornaam, dat schept vertrouwen of het roept vragen op. Ik ken ze niet en vraag hen waarom ze mij zoeken en waarvan ze mij kennen en ik hun zou moeten kennen. Ik laat ze niet tot mijn kamer toe.
Ze nodigen me uit voor een gesprek in de receptie van mijn etage en hierop, nieuwsgierig geworden, ga ik in.
Katja zegt mij, dat ze bij een toerisme firma werkt alwaar ik in november 2007 hen geadviseerd heb en dat ze hiervan mijn naam gekregen heeft. Ook mijn begeleidster van e Universiteit, vertelde Katja, heeft mijn naam en kamernummer gegeven. Ik zet hierbij vraagtekens, ik geloof dat niet direct.
Ze hebben vernomen dat ik komende weekend, omdat ik dan geen les kan geven, de Universiteit is dan immers gesloten, niets te doen heb, en ze nodigen me uit om met hen mee te gaan naar een verjaardagsfeestje van zijn broer. De afstand naar dit verjaardagsfeestje is ongeveer 200 kilometer weg enkele reis. Op dit feestje kan gratis gegeten en gedronken worden en voor mijn slaapplaats hoef ik me niet druk te maken, dat wordt ter plaatse wel geregeld. In de loop van het gesprek vraag ik de jongeman wat voor soort auto hij heeft en hij verteld mij dat het een Mercedes heeft, een auto die ik me niet kan permitteren. Hij zegt me: er is slechts 1 maar, ik moet de benzine ter waarde van 1000 Roebels alvast aan hem vooruit betalen, anders kunnen we er niet heen gaan.
Wat een vreemde uitnodiging, ik ben zeer op mijn hoede, maar omdat ik niet van plan ben op hun uitnodiging in te gaan, maar omdat ik wel eens meer wenst dit weten van dit duistere duo, ga ik nieuwsgierig geworden wel verder met hun in gesprek om te weten te komen wat ze nog verder te vertellen hebben. Hij verteld dat hij (student) architect is en derhalve veel op reis in binnen en buitenland is. Hij is in diverse landen van Azië en de USA geweest. Ik wordt steeds nieuwsgieriger naar hun opschepperigheid, zeker te weten dat het niet zo eenvoudig is voor (jeugdige ) Russen om zo maar hun land te kunnen verlaten, indien je niet over een visum beschikt en niet genoeg geld heb. Het verteld dat hij in de USA 1 jaar heeft gereisd en gewoond, ik denk laat hem maar verder vertellen. Nu verteld hij mij, dat hij en Katja, die nu pas 2 dagen bij een nieuwe baas in toerisme werkzaam is, binnenkort naar Amsterdam willen gaan. Hij heeft veel gehoord over Amsterdam zoals over
- free sex - en dat het heel gemakkelijk is om er drugs te kopen. Ik krijg nu het gevoel dat hij nu al high is of onder de drugs zit. Natuurlijk wilt hij moderne - en oude architectuur voor zijn studie en werk zien. Hij wordt nu filosofisch en kwekt allerlei onderwerpen gewoon door elkaar heen. Ik speel het spel gewoon mee, maar ik ben op mijn hoede. Hij zegt, dat wanneer we dit komende weekend met elkaar op reis naar het verjaardagsfeest van zijn kennis zijn, we onderweg veel met hun kunnen praten. Het loopt tegen 23.00 uur, Katja valt om van de slaap en ligt van tijd tot tijd op de bank te slapen, met een half oor open, om vooral niets van het gesprek te missen. De hotelbewaking doet rond 23.00 uur haar ronde, en dus moeten ze wegwezen.
Uiteindelijk vertel ik hun dat ik niet meegaat naar die verjaardag, aankomende weekend en dat wanneer ze het zo belangrijk vinden om met mij te praten, dat dit niet perse in een auto moet gebeuren en dat dit ook in de hotelreceptie kan.
Tot slot zei ik tegen hen: ik hoor wel van jullie, maar bedankt voor jullie aanbod voor dit weekend. Ik ga naar bed, maar blijf noch even nadenken hoe deze mensen echt aan mijn naam zijn gekomen. Ik zal het morgen vragen aan mijn begeleidster van de Universiteit.
Donderdag.
Twee van mijn leerlingen komen mij bij het hotel ophalen om me naar de Universiteit te brengen. Het dooit en 1 van de studentes heeft haar vader ingeschakeld, zodat we met zijn auto naar de Universiteit gebracht kunnen worden. Het is inmiddels 6 graden Celsius, de sneeuw smelt heel snel weg. Omdat er veel te weinig afvoerputten in de straten zijn, blijft het water op de gladde en natte stoepen staan. De wegen zijn overvol met auto’s die zich een weg banen door de snel dooiende sneeuw, het is 1 waterballet. Gelukkig heb ik mijn schoenen, voordat ik naar Rusland ging, ingespoten met waterafstotend materiaal en dus lekken ze niet, zodat ik droge voeten houdt.
Op de Universiteit spreek ik met mijn begeleidster over het voorval van gisterenavond. Ze raad me sterk af om nooit de hotelkamer voor zomaar vreemden op te doen wanneer er onaangekondigd bezoek zich meld.
Het moet zo zijn dat bezoekers zich melden bij de receptie van het hotel. De receptie moet vervolgens mij dan bellen om toestemming te krijgen om de bezoekers via de hotel safety gard deze mensen toe te laten voor een bezoek aan mij. De safety gard moet ook controleren of de bezoekers ook naar de juiste kamer gaat en niet naar een verkeerde kamer.
Gisterenavond zijn alle voorschriften door het hotel moet voeten getreden, met het resultaat, dat ik 2 vreemde bezoekers kreeg, waar ik geen toestemming had voor gegeven om te komen.
De Universiteit heeft beloofd om het hotel hierover op de hoogte te brengen en hun te vragen hoe dit wel had kunnen gebeuren.
Mijn lessen worden zeer aandachtig gevolgd. Nu blijkt dat meer en meer studenten toch Engels spreken. Gisteren waren ze nog verlegen.
Het is ook wat voor deze studenten, plotseling komt er iemand uit Nederland over om je les te gaan geven in het vak toerisme en dat in een heel andere lesstijl dan wat men gewend is. Dus ook voor hen, even wennen.Helaas bevat mijn seminar toerisme voor hen te veel informatie, welke ik in een te korte tijd moet behandelen. Ik moet mijn informatie inkorten en keuzes maken, wat me heel erg spijt.
Ik begin iedere morgen met een test case rollenspel uit mijn praktijk en we oefenen hierop, tot groot vermaak van de studenten. Elke test case is waar gebeurd en is een training voor hen om te weten te komen wat je bijvoorbeeld moet en kunt doen als een van je gasten / toeristen, gedurende een reis, bijvoorbeeld in een bus komt te overlijden.
Hier hadden ze nooit aangedacht en dat was zweten om tot een juiste oplossing te komen. Je zult er maar voor komen te staan als een nieuwbakken hostess.
Na de lessen toerisme is het koffietijd. De Russen drinken liever thee. Gedurende de hele dag geef ik voor de studenten vaak een heel nieuw inkijk in het vak toerisme, welke zeer uitgebreid is.
Om 17.00 uur brengen mijn vaste 2 studenten **Katja en Tanya **me terug naar mijn hotel. Ze vinden dat geen enkel probleem, want ze wonen niet ver van mijn hotel. Onderweg staat het smeltwater nu overal in de straten, het is een enorm waterballet, het water kan nauwelijks weg.
Het is weer een hink - stap - sprong, om te proberen droog over te komen.
Onderweg doen we, op mijn verzoek, een moderne - en ruim gesorteerd supermarkt aan. Ik heb zin in melk en ben benieuwd naar de smaak. Op mijn kamer aangekomen proef ik van de lekkere melk. Ik ga me snel omkleden want over een ¾ uur komen Katja en Tanya me weer ophalen want ze gaan me per auto naar een schooluitvoering brengen.
Ik ben benieuwd wat me deze avond gaan brengen.
Precies op tijd wordt ik bij de concertzaal afgeleverd. Keurig geklede studenten brengen de leraren en andere belangrijke bezoekers persoonlijk naar hun zitplaats in de zaal. Ik wordt op de 3 e rij, precies in het midden, op mijn stoel gezet. Het blijkt later een speciale plek te zijn. De uitvoering die wordt gegeven is een combinatie van muziek, dans, acrobatiek, leraren nadoen op een geestige manier, diploma uitreiken aan leerlingen door de universiteit leiding. Bijna aan het einde van de avond komen pas afgestuurde studenten , zonder medeweten van de ouders die op de eerste rij zitten, het toneel op en zingen een aangrijpend lied. In dit lied worden hun ouders bedankt voor alle moeite die de ouders getroost hebben om het mogelijk te maken dat ze konden studeren. De studenten zijn op het toneel ieder met 1 roos en lopen van het toneel af en gaan naar hun ouders om hen die roos te geven, te kussen en te bedanken. Traantjes worden weggepinkt.
Na dit bedanklied, zijn er nog wat acts en toen kwam op het toneel 1 van mijn studentes, gekleed in een heel sexy oufit en zong het lied - **bessa me mucho **- en dit lied werd naar mijn richting gezonden. Gedurende haar lied, pakte **OLGA **(zangeres) een gele bloem, die op een stoel voor haar was klaargelegd en die ze naar me toe te gooide vanaf het toneel. Ik had nog niets door, maar omdat de leraren OLGA aanwijzigingen gaven over waar ik zat, begreep ik dat dit lied aan mij was opgedragen. Ik was pas slechts enkele dagen haar gast leraar toerisme en dat dan al. Ze gooide dus de gele bloem naar me toe en ik bedankte haar voor deze bloem en eer dat ze voor mij gezongen had.
Dus nu ook begreep ik waarom ik precies op deze stoel in het theater moest gaan zitten. Het schijnt dat ik als gast docent toerisme in de smaak van OLGA en haar klasgenoten gevallen ben.
Vrijdag.
Ook nu weer wordt ik opgehaald door mijn studentes Tanya en Katja. We gaan weer met de auto van Tanya haar vader naar de Universiteit. Ik ben benieuwd of - en op wat voor manier hier aan schrikkeljaar wordt gedaan.
Er zijn weer enkele centimeters sneeuw gevallen en langzaam maar zeker komt er steeds meer bij. Van tijd tot tijd vriest het weer. Je kunt nu wel goed op straat lopen. Zoals al eerder verteld, zitten in de 6 oude gebouwen van deze Universiteit circa 8.000 leerlingen en niet onder de meest luxe omstandigheden die men in Nederland kent. Ze zouden best wel eens hulp kunnen krijgen zoals materialen, computers, etc. (Voor meer informatie of reacties : Universiteit Vologda Rusland, Mrs Elena Rychkova , [EMAIL=“rychkova@mh.vstu.edu.ru”]rychkova@mh.vstu.edu.ru ).
Wist u overigens dat de stad Zwolle in Nederland,partnerstad van de stad Vologda is?
Ook vanochtend beginnen we weer de lessen met een nagespeelde test case vanuit mijn praktijk toerisme. Nu spelen we een spel dat in een toeristenbus, waarin het verboden te roken is, dat toch een toerist in de bus is die stevig door zit te roken. Ook hier moet een studente de rol van de hostess op zich nemen. Ze zal het probleem moeten oplossen, of alleen - of samen met haar mede klasgenoten. Dat is niet eenvoudig, dus moeilijker dan ze gedacht hadden. Uiteindelijk komt er een ludieke oplossing uit de hoed rollen.
Alle studenten hebben na hun dagstudie gedurende de avond een baantje, OLGA zingt in een restaurant of nachtclub, Tanya is een restaurant manager, anderen doen weer een andere job om hun studiekosten te kunnen voldoen.
Na het lesgeven is er een studenten sportavond in de openlucht. Het vriest dat het kraakt, ik ga snel even op en neer naar mijn hotel. De kleding die ik aan heb is goed voor op school, maar te licht voor de openlucht. De gebouwen in de stad, dus inclusief de woonhuizen en kantoren, hebben stadsverwarming en wordt centraal opgestookt tot een temperatuur van circa 27 graden. De temperatuur kan je niet regelen d.m.v. een knop te verstellen. Men zou, indien men het kouder wenst te hebben, of de airco (ook in de winter) aanzetten, de ramen openzetten, of lichte kleding aantrekken.
In mijn hotel heb ik echte winterkleding aangedaan. Op de sportvelden zijn allerlei leuke sporten bezig, een musical wordt gezonden door studenten al staande op een boerenwagen. Studenten gekleed in oud Russische folklorekleding, al spelend op hun accordeon, vermaken menigeen. Er zijn prijzen te winnen. Er is een theetent met hete thee en broodjes. Kortom het is heel gezellig. Aan het einde van het feest wordt er vuurwerk en vuurpijlen afgestoken zodat de hemel blauw, rood, groen, geel en andere kleuren kleurt.
Na afloop van deze avond wandelen de bezoekers ordelijk het terrein af de nacht in.
Nadat de dames mij in mijn hotel afgezet te hebben gaan ze weer naar huis. Ik ga na het diner weer naar mijn kamer om verder te lezen en mijn dagelijks rapport te schrijven over mijn belevenissen van vandaag.
Met Ula, een andere studente uit mijn klas ga ik morgenmiddag om 16.00 uur naar een klassiek concert. Tanya en Katja komen me morgen om 11.00 uur ophalen om me meer te laten zien van de stad.
Zaterdag
Het vriest 5 graden, het zonnetje begint te schijnen. Na een vroeg ontbijt ga ik een uurtje wandelen voordat ik om 11.00 uur door Tanya en Katja voor een excursie zal worden opgehaald.
De wegen en voetpaden zijn, ondanks de bevroren sneeuw, goed te gebruiken.
Wat heel erg opvalt is, dat er in de winter in Vologda niet gebruik gemaakt wordt van de fiets. In de zomer schijnen verschillende mensen wel te fietsen. Hun antwoord op mijn vraag over winter fietsen is, dat het dan te koud is. Misschien een kans voor de goede Nederlandse fietsenfabriek om hier eens wat aan te gaan doen.Wel zie ik ontstellend veel auto’s die op hun beurt in de file moeten wachten om stapvoets verder te kunnen rijden. In Vologda is het heel goed fietsen, de meeste wegen zijn vlak en zeer goed te berijden, er zijn geen fietspaden.
Zowel op Zaterdag als op Zondag zijn de winkels gewoon open.
Morgen zijn er verkiezingen, echter ik bemerk er niets van, geen druk gedoe, zoals ik dat ik de USA zag. Eindelijk kom ik, op die plaatsen waar ik kwam in Vologda, maar 1 supergrote poster tegen met Poetin en zijn opvolger.
Zoals gezegd, ik ging een uurtje lopen. Mensen gehuld in gewone - en bontjassen, met en zonder pet of bontmuts, snellen zich naar de (trolley) bussen of naar hun auto’s.
Ik loop langs een parkje, schitterend gelegen en bedekt met verse sneeuw. In dit parkje staat een oude Russische tank die gedurende de tweede wereldoorlog, gedurende de jaren 1941 - 1945 ingezet is. Iets verderop schittert boven de sneeuw en de huizen, de gouden koepel van het Kremlin. Via een ander parkje wandel ik nu terug naar mijn hotel. Onderweg passeer ik het concertgebouw, waar regelmatig klassieke concerten worden gegeven.
Gezamenlijk met mijn 2 studenten en 1 lerares rijden we rond 11.00 uur weg van het hotel. Het doel is een bezoek te brengen aan een diplomatenmuseum , ter nagedachtenis dat er gedurende de eerste wereldoorlog, de stad Vologda eens de Amerikaanse - en andere ambassades herbergden. We krijgen van de directeur, die tevens leraar is aan de Universiteit van Vologda, een zeer uitvoerige rondleiding.
Aan het einde van het bezoek drinken we gezamenlijk thee. Hierbij horen vele zoetigheden. Het bezoek heeft langer geduurd dan verwacht en na het laatste kopje thee, snellen we ons naar de auto toe.
We zijn uitgenodigd om naar de nieuwe **Euro bar **annex restaurant te gaan om daar op de eerste plaats toerisme adviezen te gaan uitbrengen. Ook willen ze graag beter geïnformeerd worden over de meer mogelijkheden van hun goede restaurant en voortreffelijke bar. De bar claimt, dat ze bijna alle tapbieren, die verkrijgbaar zijn in West Europa is huis hebben, dus kies maar uit verteld de eigenaar mij.
Ik vraag naar een speciaal Belgisch bier, en laten ze die nu net niet hebben! Wel krijg ik direct te horen, dat ze meer dan 200 verschillende tapbieren in huis hebben. Ik vroeg me af, of deze bar ook alle typen van Nederlands tapbier hebben. Dus kent u een onbekend Nederlands bier en wilt u zien dat deze ook in Rusland wordt geschonken, laat mij dat weten. Misschien komt dan uw bier ook in deze bar terecht.
Natuurlijk worden we ook gevraagd om hun restaurant en hun spijzen te keuren. Dat hoef je me maar 1 x te vragen en dus schuiven we aan. Op tafel staat een selectie aan grote garnalen, allerlei soorten van vis, natuurlijk ook kaviaar, etc. en dat is alleen maar de voorspijs. Ik krijg weet water in mijn mond als ik denk wat er daarna ter tafel kwam. Echt, uitstekend en werkelijk zalig.
Na over een ander toerisme project gesproken te hebben, vertelt de manager, dat ze meerdere restaurants hebben. Een hiervan is het Japans restaurant Kyoto. Of ik morgen hun de eer aan wil doen om in hun Japans restaurant te komen praten en eten.
Ik vind dat natuurlijk zeer interessant en aanvaard de uitnodiging.
We nemen afscheid van elkaar en gaan verder.
Nog even gaan we naar een winkeltje in een winkelgalerij alwaar ik 2 Matrouska ‘s koop voor thuis.
We moeten nu opschieten, want om 16.00 uur heb ik een afspraak met Ula voor een klassiek concert.
Katja en Tanya moeten gewoon weer aan het werk en Ula gaat met me mee naar het concert.
Ula is een zeer muzikaal meisje van 19 jaar. Ze speelt, ondanks haar leeftijd van 19 jaren jong, uitmuntend piano, drums, fluit, en is begonnen met een cursus viool… Ze studeert toerisme en ze was toen een leerlinge van me. Hoe bedoel je de (Russische) jeugd van tegenwoordig?
Ula staat me al op te wachten in de hal van het intieme - maar rijk gedecoreerde concertgebouw. De jassen gaan gratis in de garderobe en vervolgens betaal ik de entree kaarten. Naar een concert gaan in Vologda is voor ons spotgoedkoop. Het concert duurt circa 3 uren en de prijs per persoon is 100 Roebel, wat neerkomt op zo een slordige € 3,00 per persoon. De entree van het concertgebouw is indrukwekkend mooi. De concertzaal nog veel mooier. De zachte kleuren op de wanden en het plafond van de hal brengen je direct in een geweldige stemming. Op het toneel staan onder meer een witte vleugel van een zeer bekend merk.
De musici komen het podium op, allen in passende kleding.
Het publiek daar in tegen, komt in nette - maar ook gewone kleding.
Het concert is adembenemend mooi en wij genieten hiervan. Cultuur behoort bij de mensen en moet betaalbaar zijn blijkt ook hier. Na het concert stelt Ula mij voor om nog wat in de vallende sneeuw te gaan wandelen, richting Kremlin die gehuld is met een wit tapijt met sneeuw.
Ik ga graag met haar mee. Het wordt langzaam aan donker. We horen vanuit een Orthodoxe kerk de warme klanken van koormuziek. We besluiten naar binnen te gaan en om een kaarsje op te steken. Ula verteld veel over het verleden van Vologda. Ook informeert ze me waar in Rusland ze woont en dat is vele uren reizen met de bus, alwaar haar ouders en grootouders wonen. In Vologda woont ze met haar oudere zusje (die ook studeert) in en flatje nabij de Universiteit.
Nu diverse dingen bekeken te hebben, moeten we terugkeren, het is inmiddels aardig donker geworden.
Onderweg verteld Ula iets over scholing in Rusland. Kinderen gaan pas naar school wanneer ze 7 jaren zijn. Ula bleek een bijzondere leerlinge te zijn, ze kon toen ze 3 jaar was al lezen en las regelmatig in boeken en ze mocht al toen ze 5 jaar was al naar school. Nu leest ze overigens ook heel graag. Omdat ze een bijzondere leerlinge is, krijgt ze een gratis beurs van de staat en dat komt haar heel goed uit. Al wandelend en kletsend komen we nabij mijn hotel. Ik ga nu mijn weg en Ula wandelt verder naar haar flatje en zal beslist haar verhaal over mij met haar zusje delen.
Zondag
Katja en Tanya melden zich om 11.00 uur bij mijn hotel. Vandaag zijn de verkiezingen in Rusland. Ik merk er niets van in de straten.
Het sneeuwt en het blijft de hele dag sneeuwen. Wat eerst was weggegooid, komt er weer centimeter na centimeter weer bij. De winkels zijn open, zoals ook op iedere andere dag van de week. Door de krakende sneeuw rijden we naar het Kremlin. Binnen de muren van het Kremlin zijn diverse gebouwen, zoals kerkjes maar ook grote gebouwen die nu dienst doen als musea. Wij gaan er vandaag 3 hiervan bezoeken. Nummer 1 is het flora en fauna + oudheidkundig museum. Het flora en fauna museum geeft een overzicht van welke dieren in welke tijd hier geleefd hebben. Zo krijg je de restanten van een echter mammoet te zien. De huidige flora en fauna komt zeer uitgebreid aan bod. In de uitgestrekte wouden en bossen van de Oblast Vologda, waar de dieren niet gestoord worden en de ruimte hebben, leven: beren, vossen, veel wolven, lynxen, muizen, ratten, bevers, voor mij te veel om op te noemen. Ook zijn er meerdere vitrines met afbeeldingen van het dierenleven in hun natuurlijke habitat, zodat het er op lijkt dat je terecht ben gekomen in een groep van wilde zwijnen. Het is goed en informatief gedaan. Vroeger leefden hier ook dinosaurussen. Ook is er een bescheiden, doch informatieve tentoonstelling van oude wapens en bij de uitgang van het museum, in de laatste zaal, is er ruimte ingericht voor beroemde personen die in Vologda regio hebben gewoond. Een van hen is Juri Gagarin, u weet wel de eerste mens die in een raket in het heelal werd geschoten.
Het volgende museum op het gebied van het Kremlin, is een kunstmuseum. Vele schilderijen, aquarellen, olieverfschilderijen en schilderingen met een andere techniek, worden door de bezoekers zeer intensief bekeken en van commentaar voorzien. De schilders zijn - beroemde - Russische schilders. Wat mij echter opvalt op die schilderijen, is dat op slechts 2 van de vele schilderijen iemand te vinden is die lacht. De rest zijn zeer officieel uitziende, niet lachende, maar ernstig kijkende mensen.
Voor de eerste 2 museum moesten een bescheiden entreegeld betalen. Maar omdat het vandaag verkiezingsdag is, is er 1 museum alleen vandaag geheel gratis te bezoeken.
Het laatste museum die we vandaag bezoeken heeft te maken met - kantklossen - . Een kunst die men hier goed onder de knie heeft. Het ene kleed nog grootser en mooier dan de andere. Ook is er een kleine tentoonstelling op het gebied van zilverwerken, dit in combinatie met goudinleg. Niet ver van Vologda worden deze nog heden te dage gemaakt.
Het is inmiddels 13.30 uur. In het tweede museum welke we bezochten, is er om 15.00 uur een gratis klassiek concert. We besluiten tot die tijd ergens een kopje koffie met gebak te nemen. Weer in de auto, naar het restaurant waar Tanya manager is, wanneer ze niet op de Universiteit studeert. De keuze aan verschillende soorten, bij ons bekende soorten koffie, is groot. Tevens een grote keuze aan overheerlijk - en vers gebak. Ik heb hen uitgenodigd, dus ik moet betalen, en dat valt best mee. Voor 4 koffie en 4 gebak betaal ik, omgerekend in Euro’s € 7,00 totaal.
Om 15.00 uur zijn we weer present voor het - gratis - concert. Alhoewel het blijft sneeuwen en dus de verwachting is dat er minder mensen naar een concert zouden komen, blijkt dat het dringen is om een plaatsje te krijgen. Het geluk zit ons mee en we hebben ook nog zitplaatsen. Vele mensen staan nu bij het concert.
Bach en andere muziekwerken worden gespeeld. A cappella wordt er schitterend gezongen. Aria’s, licht klassieke muziek, het een volgt na het andere. Het is al snel 15.50 uur en we hebben om 16.00 uur een afspraak van gisteren staan, namelijk een bezoek en een etentje in het Japanse Kyoto restaurant, iets verderop gelegen in de stad. We wandelen door de krakende en piepende sneeuw onder onze voeten naar de auto en voorzichtig rijden we door de drukke straten naar het Kyoto restaurant.
Om precies 16.00 uur betreden wij het Kyoto restaurant (voor meer info: www.kluch-vologda.ru) en daar worden onze jassen, door in een Japans kostuum geklede man, compleet met witte handschoenen aan,naar de gratis garderobe gebracht. In de - niet roken - afdeling van het Japans restaurant, staan 2 geisha’s, gekleed in traditionele Japanse outfit, op ons te wachten. We komen het restaurant binnen, waar op de achtergrond Japanse muziek speelt. Aan de wanden hangen prenten uit Japan, zorgvuldig geselecteerd door een speciaal hiervoor overgevlogen Japanse kunstenaar. Het hele interieur van de beide restaurants, is door hem ingericht, zodat je het gevoel hebt, je in Japan te bevindt.
Een geweldige spijskaart, in Japanse stijl, wordt ons gepresenteerd. Zeer vele soorten van sushi, vele vlees - en visspecialiteiten, Japanse drankjes zoals sake, maar ook Japans bier en wijn, wordt ons aangeboden.
Aan tafel komt onze gastgeefster, de manager van verschillende kwaliteit restaurants en supermarkten in Vologda, aanschuiven. We genieten van het uitgebreide assortiment aan eten en drinken en in tussentijd ontvouwt ze verder haar toerisme plannen voor deze streek. Ze vraagt mij hierin behulpzaam te willen zijn. Na verschillende tips met elkaar uitgewisseld te hebben, geef ik mijn visitekaartje af aan haar. De middag loopt ten einde.
Terloops wordt er nog even aangegeven dat men ook een dagelijkse luchtverbinding met Vologda is van - en naar Moskou. Het vliegveld van Vologda heeft slechts 2 vluchtdagen per week met Moskou, maar een ander vliegveld, op circa 1,5 uur rijden van Vologda, daar zijn dagelijkse vluchten van en naar Moskou. Er zijn vergaande plannen om een dagelijkse shuttlebus van en naar Vologda op te starten vanuit dat andere vliegveld, welke ook gebruikt kan worden voor allerlei soorten van excursies of andere transport. Binnenkort hoop ik hiervan meer te horen.
Na Japans gegeten te hebben, wordt ik door de 3 dames, die mij vergezellen, weer bij mijn hotel afgezet. De dames gaan naar huis, ik naar mijn kamer.
Rond 21.00 uur wordt ik opgeschrikt door luid knallend - en kleurrijk vuurwerk. Dit hoort bij de verkiezingsdag. Een groot, kleurrijk vuurwerk wordt gratis aangeboden. Zo ook een luid popfestival, die tot de kleine uurtjes in de openlucht en vrieskou, duurt en zeer goed bezocht wordt.
Maandag
Om 09.30 uur wordt ik door mijn vaste begeleidsters weer van mijn hotel opgehaald. Vanochtend geef ik mijn laatste lessen over het toerisme aan mijn tijdelijke studenten. Ik realiseer me, dat ik niet echt alles heb kunnen vertellen aan hen. Jammer, moet ik maar weer eens langs komen.
De sneeuw is blijven liggen en het sneeuwt nog steeds. Buiten is men bezig met sneeuwschuivers om de paden toegankelijk te maken en te houden, voor zover dat kan. Op de wegen kan men gewoon met de auto rijden.
Zoals elke dag van mijn verblijf in het hotel, is de kamertemperatuur rond de 25 graden, dus veel te warm. Op mijn vraag of de verwarming niet regelbaar is, komt als antwoord: we hebben stadsverwarming en die wordt op circa 25 graden gezet. Alleen na circa 22.00 uur wordt die lager gezet. Dus als je het te warm vind op je kamer, zet je gewoon de ramen wat open.
Zoals gezegd: vanochtend geef ik mijn laatste lessen aan mijn tijdelijke leerlingen. Allen luisteren weer zeer aandachtig. Dat wat ik hen vertel en op de manier zoals ik hun les geef, is veelal voor hen helemaal nieuw.
Ze zijn blij met deze nieuwe informatie. Tegen 12.30 uur moet ik stoppen, het is - tijd om tot ziens - te zeggen tegen elkaar. Ik krijg van alle leerlingen schuchter een bedankje en een hand.
Tanya en Katja komen, terwijl ik in de lerarenkamer zit, met een cadeautje voor me aan. Zelf gekocht, van hun eigen roebels. Van het lerarencorps ontvang ik ook presentjes.
De geschenken die ik reeds de eerste dag aan hen gegeven heb, zijn nog ingepakt. Een cadeautje, die ik voor iedereen bedacht heb, moet ik persoonlijk aan slechts 1 persoon geven. Pas dan wordt het opengemaakt.
Er wordt koffie gezet, gebak gegeten, de lesdagen doorgesproken, een beoordeling over mij wordt gemaakt en die valt - excellent - uit en voordat we het in de gaten hebben is het tijd om terug te keren naar mijn hotel.
Nog even vertellen de leraren en leerlingen mij, dat ik ze heel erg goed geholpen heb.
In het hotel aangekomen krijg ik een telefoontje van mijn vertaalster waarmee ik in November ,het jaar ervoor, samenwerkte aan een ander project.
Ze wilt nog even langskomen om gezellig te kletsen.
Na mijn diner komt Tanya de vertaalster in mijn hotel en samen hebben we nog een gezellige avond. Om 22.00 uur ga ik naar mijn kamer. Ik moet de volgende ochtend zeer vroeg, dit in verband met mijn vlucht, uit bed.
Morgenavond (dinsdag) ben ik weer thuis. Geen sneeuw meer. Lekker in mijn eigen bed.
Dinsdag.
Het hotel wekkersysteem werkte niet en dus ben ik blij dat ik mijn eigen wekker ingesteld heb. Mijn laatste zaken doe ik in mijn koffer. De auto staat klaar om mij naar het vliegveldje te brengen. Het sneeuwt weer. Ik ben bang dat de vlucht naar Moskou niet door zal gaan. Het platform van het vliegveld is al enige tijd geleden schoongeveegd, echter nu ligt er weer sneeuw op. Ik neem plaats in het vliegtuigje, deze rolt voorzichtig naar de startbaan, staat stil, vraagt en krijgt toestemming om te vertrekken. De motoren stuwen naar volle kracht en na wat slippen van de achterwielen in de sneeuw, zijn we los van de grond, onderweg naar huis.
Bedankt voor het lezen, tot een volgend echt gebeurd reisverhaal.
FRED Vorstenbosch
P.S. Ik denk dat ik een volgende keer tot Moskou vlieg, vervolgens de nachttrein naar Vologda neem. Op de terugreis vanuit Vologda naar Moskou, neem ik de dagtrein zodat ik ook eens echt meer kan zien van Rusland.