Mijn naam is Mieke en ik woon in België, Mortsel. Als kind heb ik nooit gereisd maar toen mijn kinderen oud genoeg werden om mij even te kunnen missen ging ik graag met mijn nichtje voor een weekje naar de zon elk voorjaar om lekker te niksen, was leuk! Toen IK oud genoeg was, werd ik plotseling een avonturierster. Ik droomde al jaren om eens naar Sint Maarten op de Carabiën te gaan omdat er voor de orkaan vrienden woonden en dit werd na hun verhalen voor mij een echte droom . Ondertussen ( ik werkte al sinds mijn 16e als verpleeghulp in het ziekenhuis voor tropische ziekten en deed daar niets anders dan talen leren van de patiënten) en plots moest dat sluiten en werd het meeste personeel overgenomen door een universitair ziekenhuis. Dit was in het begin wel angstig omdat onwetendheid angst veroorzaakt! Ik kreeg daar in ieder geval veel mogelijkheden om vooruit te komen! Toen wist ik pas dat ik altijd al een durfster ben geweest en ik nam elke kans aan om cursussen te volgen omdat ik graag leer. Op een gegeven moment vroeg mijn vriendin toevallig of ik niet wou meedoen aan een cursus Dringende Geneeskundige Hulp waardoor je een erkend ambulancier kunt worden en door je diagnosekennis veel mensen op straat zou kunnen helpen, zo zag ik het. Ik had voordien nog nooit van die cursus gehoord en hoe bang ik ook was omdat ik ondertussen toch ook al 37 jaar was geworden en ik altijd al faalangst heb gehad, maar ik binnenin me ook wist dat ik een streber was en het gedacht alleen al dat als ik door deze zware leerstof zou kunnen komen om maar eens één persoon ooit te kunnen redden zou ik mijn extra best doen om erdoor te geraken. ( ondertussen wist ik dat mijn jarenlange gevecht met mijn minderwaardigheidscomplex mij inwendig juist die enorme kracht gaf waardoor ik niet MOCHT falen!!) En ja hoor! Ondanks dat ik mijn hele huishouden en de opvoeding van mijn kinderen gewoon bleef verderdoen alsook mijn driekwart werkdagen, kwam ik er voor mezelf heel goed door!). Amper enkele weken later kwam de hoofdverpleger van de dienst spoedeisende hulp in eigen persoon mij vragen of ik daar wilde komen werken en de trots die ik toen voelde, kan ik nog voelen en zo verhuisde ik dus na zoveel jaren in de verzorging te hebben gewerkt plots in het meer actievere gedeelte en ik werkte zoveel ik kon en zo hard ik kon en in nog geen jaar had ik zoveel overuren dat ik eens helemaal alleen besliste dat ik eindelijk alleen naar Sint Maarten zou gaan! Mijn toenmalige man wou toch nooit eens iets doen en de twee zonen waren toch al zelfstandig genoeg en ik ben gewoon een ticket gaan kopen zonder dat iemand iets wist en ben toen van begin oktober 1996 drie weken bij goede kennissen en later goede vrienden gelogeerd en mijn droom beleefd!! WOW! Spijtig genoeg ging na mijn thuiskomst mijn huwelijk per minuut achteruit. Waar iedereen blij voor mij was, kreeg ik plots een ziekelijke jaloerse man die (ik was in zijn ogen toch al altijd bass class geweest) nu zijn top had bereikt met te denken dat ik door te blijven werken, hij mij nu niet meer aankon en mij daarom (zeker in het openbaar) nu gemeen begon te beledigen en vernederende grappen over mij te zeggen tegen onze vrienden, en toen ben ik plannen gaan maken!! Toen ben ik amper 1 maand na mijn terugkomst terug voor drie weken naar Sint Maarten gegaan maar met de bedoling om daar te gaan wonen én werken en toen ik een bezoek bracht aan de spoedopname van de Nederlandqse kliniek daar werd ik zo vriendelijk ontvangen ( zelfs door de hoofdarts) en toen ik hem vroeg of er een kans was dat ik daar zou kunnen koen werken antwoordde hij " jij kan hier met jouw ervaring morgen beginnen werken !" En toen dacht ik dat mijn leven zou beginnen!! Ik ben toen kerstavond thuisgekomen en op 22 januari ben ik met mijn oudste zoon die toen 16 jaar was zo vlug mogelijk verhuisd en met zo weinig mogelijk en ging ik terug werken en kwamen mijn verhuisplannen naar mijn droomland dichterbij! Hetgeen ik nu ga schrijven moet ik wel melden en niet om medelijden te vragen maar om eerlijk te zijn zodat ik niet bij de eerste vraag die mij gesteld wordt, ik moet gaan liegen, wat ik haat, maar toe we in januari 1997 zijn moeten gaan lopen zijn er eerst wat politieproblemen met mijn verdere normale zoon gebeurd en door allerlei plotse én door mijn man geplande tegenslagen ben ik klaarblijkelijk na 25 jaar onnatuurlijke stress te hebben gehad, te hard te hebben gewerkt én de gevolgen van een maagoperatie die ik al op mijn 17e jaar heb moeten ondergaan wegens maagzweren en gekomen door verdriet, viel mijn droom plots in het water en stortte ik letterlijk in. Toen was ik dus juist 40 jaar geworden en zat voor het eerst vol dromen want begint life niet at 40? Dat was in mei 1997. En ondanks dat ik steeds moed ben proberen te blijven houden en alles heb geprobeerd om beter te worden, ben ik nu al 58 jaar geworden, mijn jeugd aan mij voorbij gevlogen. Tot 2007 kon ik af en toe nog eens mits hulp iets doen en nu ben ik dus sinds 7 jaar volledig bedlegerig, door iedereen in de steek gelaten (niet zielig bedoeld hoor, is voorbeeld) en vecht ik NOG elke dag om positief te blijven, te blijven vechten en te hopen dat ik ooit nog eens iemand leer kennen die achter mijn ouder geworden façade mijn oud humoristisch lachebekje die graag praat over vanalles en nog wat kan zien doorschemeren want toen mijn buurvrouw eens met mij op een foto wou staan en ik die nadien zag schrok ik heel erg hetgeen voor mij één van de moeilijkste aanvaardingen is geweest, namelijk dat al die jeugdigheid uit mijn gezicht was en pas nadien zag ik dat het kwam omdat ik zag op die foto dat de lach uit mijn ogen verdwenen was en dat was mijn sterkste punt!! Spijtig genoeg besefte ik pas twee weken geleden dat ik nu toch zonder te moeten werken met mijn invaliditeit op St Maarten zou kunnen gaan wonen en dat gaf mij nog eens een agressieve kick om mijn moet te blijven behouden en ik moet blijven zeggen dat er toch in de hele wereld één persoon zou moeten die mij zou moeten kunnen helpen en daarom nam ik alvast contact met enkele sites ( op een klein goed moment) om te informeren hoe hoog de prijzen voor huurappartementen liggen en ook of St Maarten helemaal ( de Nederlandse kant dan hé) nog bij Nederland hoort omdat ik (op dit gebied ken ik dan weer niets) heb gehoord dat ik overal mag gaan wonen als het land bij de EU is aangesloten en ik dan mijn volledige invaliditeitsuitkering ( die na twintig jaar eindelijk leefbaar is!!)blijf krijgen! Als op deze ene vraag het antwoord neen is, moet ik al geen moeite meer doen om nog plannen te maken, maar misschien krijg ik dan wel door iemand van jullie een ander goed idee of tips! Ik ben zo uitgebreid geweest omdat ik maar om de paar dagen energie en kracht heb om aan de pc te schrijven. Ik zou graag toch een stuk beter worden door met jullie contact te krijgen of vind ik misschien nog iemand die vaak alleen is en graag eens een praatje wil doen en ik op deze manier hopelijk toch terug enkele vrienden leren kennen. Ik zeg nu direct iets grof om iets anders duidelijk te maken. Die was toen al 24 jaar en die zei mij eens dat vele mensen dat als je in bed ligt of in een rolstoel zit omdat je spieren niet meer meewillen, die zelfde mensen vaak denken dat je dan ook automatisch in je bovenkamer niet goed meer bent en die zelfs schrikken als je dan een flauw grapje maakt. Ik hoop veel over jullie te horen Mieke
Hallo,
Ik denk dat ik alles verkeerd heb gedaan door zoveel te schrijven en hoop op tips om dit te verbeteren Mieke
Hoi Mieke,welkom op wereldwijzer!
Het kan dikwijls goed zijn dat je soms je hart lucht,dat er alles ineens uitkomt,Mieke!
Wat andere mensen er over denken moet je helemaal niets van aan trekken.
Ikzelf heb ook al verschillende operaties gehad in het verleden,de volgende komt eraan op 3 juni(schouder°
Ook in het verleden had ik dromen om ergens iets te gaan beginnen in het buitenland,maar problemen in de privesfeer heeft er anders overbeslist,dus zijn mijn plannen op een laag pitje gezet.
Wat betreft je vragen over St Maarten,Mieke???
Ik denk dat je best eens een berichtje post op het Sint Maarten Forum hier op wereldwijzer.
Wens je het allerbeste toe voor de toekomst Mieke,en laat de moed niet zakken.
Met vriendelijke reisgroet,
georgessiam.