De volgende dag begint al weer vroeg. Allereerst een ontmoeting met alle enthousiaste medewerkers van Projects Abroad, gevolgd door een rondleiding door de stad. Ik voel me verdwaald in een film, alles lijkt nog zo onwerkelijk. De meeste wegen zijn niet geasfalteerd, maar bestaan uit zand. Ze zijn totaal niet vlak, maar met enorme kuilen. De huizen zijn gelijkvloers, klein en meestal armoedig. De lokale markten zijn gevuld met fruit, vis en kruiden en het is er altijd druk. En als blanke westerling trek je dan ook enorm veel bekijks, want veel blanken zien ze hier niet.
De dag erop ga ik voor het eerst naar mijn stage-adres, West Meru District Hospital in Tenguru. Het is een van de grotere ziekenhuizen in de omgeving, bestaande uit 5 afdelingen. Totaal werken er maar 8 artsen, ongeveer 10 clinical officers en 30 verpleegsters. Er is ruimte voor 80 patiënten en elke dag komen er zo’n 200 patiënten naar het ziekenhuis voor medisch advies. Gelukkig kunnen de meesten direct weer naar huis na het ophalen van hun medicatie, maar toch is het er een komen en gaan van mensen. Daarnaast beschikt het ziekenhuis over een mogelijkheid tot het maken van röntgenfoto’s en hebben ze twee operatieruimtes. Het is elke dag een uur rijden met de DelaDela, de lokale bus. Of beter gezegd, een volkswagen busje welk gevuld kan worden met meer dan 20 mensen. Een ongelofelijke, maar super ervaring welke niet snel verveeld.
Elke dag begint met een overdracht van alle belangrijke gebeurtenissen van de nacht. Tijdens de overdracht wordt er onder andere besproken welke patiënten er nieuw zijn en hoe het gaat met de overige patiënten. Dit begint elke ochtend om half 8, dus dat betekent elke dag vroeg opstaan. Na de overdracht wordt er soms les gegeven en anders heb je tijd om rustig te ontbijten. Naast het ziekenhuis zit een klein restaurant waar je heerlijk kan ontbijten voor maar 500 Tanzaniaanse Schilling wat omgerekend 40 cent is. Na het ontbijt doet de dokter zijn ronde en loop je mee. En hoewel ik ze blijf vertellen dat ik ‘unasoma udaktari’ (geneeskundestudent) ben, blijven ze me zien als dokter en vragen steeds mijn mening over wat te doen. Na de ronde is het rond zoeken naar werk, maar altijd kunnen ze wel ergens een helpende hand gebruiken en overal ben je welkom…
Wil je het hele verhaal lezen? Dat kan hier: http://www.projects-abroad.nl/ervaringsverhalen/?content=gezondheidszorg/tanzania/daniel-van-der-veen/