Column: Eetcultuur
In de Mexicaanse maatschappij is normaal gesproken de afstand tussen mensen van verschillende sociale klassen behoorlijk groot. Het is rond de klok van 14:00 en deze kloof lijkt even niet te bestaan, want bouwvakkers en stropdassen staan zij aan zij te eten bij tacokraam ´Don Pedro´. Op dit soort plekken komen de lagere en hogere klassen tezamen voor wat wellicht de meest favoriete bezigheid van de Mexicaan is: eten. Ook hier in het zakendistrict Polanco vind je op elke straathoek wel een eetkraampje waar je terecht kan voor je dagelijkse portie ´vitamine T´: een taco, torta, tamal, tostada of tlacoyo. Ook ik, behorend tot de stropdassen, meld me regelmatig bij één van die kraampjes om me tegoed te doen aan hun etenswaar. De bijnaam ´vitamine T´ voor deze smakelijke hapjes is duidelijk ironisch bedoeld, want vitaminerijk zijn ze zeker niet. Een overdaad aan vet, pikante sausjes en de onhygienische bereidingswijze maakt dat dit voedsel eerder een plaag dan een zegen is voor het spijsverteringssysteem.
Waar gastritis in Nederland een woord is dat over het algemeen alleen bij medici bekend is, daar weet de Mexicaan er alles van af en heeft het waarschijnlijk ook wel eens een keer gehad. Bovendien helpt de populariteit van deze zogenaamde antojitos ook zeker mee aan het feit dat Mexico, na de Verenigde Staten, het dikste land ter wereld is. Mijn systeem is inmiddels met vallen en opstaan wat resistenter geworden tegen de etenswaar van de straatkraampjes, maar echt veilig waan ik me nog niet. Graag zou ik elke werkdag in de lunchpauze, die van 13:30 tot 15:00 duurt, best willen eten in een degelijk restaurant, maar met een Mexicaans salaris is dat toch wel wat prijzig. De taco´s van Don Pedro smaken bovendien te goed om me al te veel zorgen te maken over de lijn en wanneer ik na de consumptie van vier taco´s en een frisdrank slechts drie euro afreken, is mijn portemonee in ieder geval meer dan tevreden.
Na 2 jaar Mexico durf ik het nog steeds niet aan…