(origineel bericht op be-more.nl)
Bezoek aan de projecten
Maandag 5 nov 2012
Vandaag gaan we 3 projecten in de buurt van Battambang bezoeken. Het gaat hier om schooltjes waar door vrijwilligers Engels wordt gegeven, klussen op school worden gedaan en bovendien nog voor mensen uit de community extra ondersteuning wordt gegeven op basis van hun grootste nood.Maar uiteraard kan dit pas na een goed ontbijt bij een lokaal tentje, waar je uit rijst met vlees of soep kunt kiezen. Toch weer iets heel anders dan een boterham met hagelslag. Ook de koffie smaakt hier heel anders, het lijkt wel of er iets van caramel in zit. Met gevulde magen vertrekken we richting 1e school. Volgens Dustin is dit de minst gestructureerde school; dat blijkt ook wel uit het feit dat er een behoorlijk aantal kinderen gewoon buiten de klassen loopt en ons volgt, terwijl de ene leraar voor zich uit staat te staren en de ander iets vaags aan het doen is in een ander klaslokaal. In de Engelse les wordt gelukkig wel hard gewerkt. Op deze school zijn het daarnaast vooral de gebouwen die aandacht verdienen. Er is veel schade doordat termieten zich in het hout vreten en daarmee het dak ernstig beschadigen. Je moet er niet aan denken dat zo’n dak instort, toch?Na het schoolbezoek, gaan we langs bij 2 “gezinnen” waarbij oma de zorg heeft overgenomen voor de kleinkinderen omdat de ouders geld aan het verdienen zijn in Thailand (1e familie) danwel moeder een nieuwe man heeft die de kinderen niet wil hebben (2e familie). Vooral de 2e situatie maakt veel indruk op mij. Er lopen hier 6 kinderen rond die bij oma zijn gedumpt; de ruimte die ze hebben kun je het best vergelijken met de omvang van een fietsschuurtje, en dan zonder wanden. Mensen eten hier op een verhoginkje; in dit geval staat het verhoginkje op een klei-ondergrond - niet erg hygienisch dus, vooral niet in de regentijd, als de klei in rode drab verandert, redenen om hier een cement vloer aan te leggen die beter schoon te maken is. En ondertussen kijkt oma erg bedrukt. Ze had zich vast een andere oude dag gewenst ipv 6 jonge kinderen op te voeden zonder financiele ondersteuning door de ouders… Op het 2e schooltje wat we bezoeken wordt alleen 's middags Engelse les gegeven; de les moet buiten de reguliere schooluren worden gegeven omdat het nog geen officieel vak is. Hier zal het takenpakket vooral bestaan uit lesgeven.Dat geldt tevens voor het 3e schooltje wat het meest gestructureerd is.Als laatste bezoeken we nog een familie waarbij oma samen met haar dochters en diens kinderen woont. Een van haar dochters is doof en heeft 2 kinderen; resultante van 2 verkrachtingen. Dochter kan niet vertellen wie het heeft gedaan want na zonsondergang wordt het heel donker en als je doof bent, heb je verder ook geen referentie… Erg sneu is dat een van de kinderen (een meisje dat op de eerst bezochte school zit) zich geen ene snars van haar moeder aantrekt. Dat is duidelijk te zien als haar moeder door middel van klanken haar iets probeert te zeggen. Hoezo, respect voor je moeder?! Deze familie woont dus ook met veel mensen in een kleine ruimte, en een troep dat het is! Hygiene is hier ver te zoeken; aan de andere kant, deze familie heeft wel een apart hokje als toilet en die is wonderwel schoon.Naast deze familie woont nog een moeder met haar zoon en neefje, waarvan de zoon een notoire dief is en geweld niet schuwt, ook niet wwar het zijn moeder betreft. Die wil maar al te graag van haar zoon af, maar krijgt een pak slaag op de koop toe. Wel hebben ze de weg naast hun huis (of beter gezegd onderkomen) gekocht en niemand mag daar meer gebruik van maken. Dwz: de familie met de dove moeder kan dus niet rechtstreeks naar hun huis maar moet dit nu doen via het erf van andere buren. Typisch gevalletje “de rijdende rechter”, alleen vrees ik dat dit hier niet zo werkt. Ellende te over dus. Na deze bezoeken moeten we een en ander laten bezinken; wordt het 1 of 2 van deze projecten of toch Arai village, waar de school nog maar net bestaat, waar geen electriciteit of stromend water is. Voordat we goed en wel de opgedane indrukken tot ons hebben genomen en beginnen te verwerken, gaan we alweer op stap. Voor de fun dit keer!We beginnen met de bamboe-trein; stel je voor, een oud spoor, 2 losse assen met wielen, een houten vlonder en een motortje. Zet dit als een Ikea-pakket (zonder moeren!) in elkaar en je hebt een bamboe-trein! Daarmee rijd je dan een aantal km naar het volgende dorp en weer terug. Adder onder het gras is dat er slechts een enkel spoor is: wat te doen bij tegenliggers? Nou, gewoon, die met de meeste passagiers mag op het spoor blijven, het treinstel van de ander wordt ontmanteld, van de rails gehaald en, als de tegenligger weer verder gaat, gewoon weer op de rails opgebouwd en kan de reis worden voortgezet 
Vroeger werd dit spoor vooral voor goederentransport gebruikt, vandaag de dag is het vooral een toeristische attractie. Leuk!
De volgende stop was minder leuk, Phnom Sampeau. Minder leuk omdat er erg veel traptreden naar boven gingen in een behoorlijke hitte maar nog veel minder omdat traptreden leiden naar de Killing Caves. Tijdens het Rhode Khmer bewind zijn hier velen omgebracht. Vooral mensen met een goed opleiding, die een tweede taal spraken en een bril droegen (3x prijs…) behoorden tot de eerste slachtoffers. Na martelingen werden zij, geblinddoekt, staand aan de rand van een diep gat in een grot, met een slag in de nek naar beneden gestort. Onnodig om te zeggen dat niemand dit heeft overleefd. De restanten van de omgekomenen, kleding, botten, zijn te zien op het plateau waarop de mensen destijds terecht kwamen. Een liggende Boeddha houdt de wacht.Wat dit verhaal (nog) extra beladen maakte, is dat Onion vertelde over hoe zijn ouders deze periode hebben meegemaakt. Stel je voor, je vlucht, maar komt in een hinderlaag terecht waar zo’n beetje iedereen wordt neergeschoten. In een kluwen van doden, hou jij jezelf ook maar voor dood en dat 2 dagen lang, tot je geen geluiden van militairen meer hoort. Vreselijk toch! Tot op de dag van vandaag willen zijn ouders deze Killing Caves dan ook niet bezoeken. Onion zelf is van na de Rode Khmer tijd maar heeft wel de oorlog met Vietnam meegemaakt. En ook die verhalen zijn niet mis… Dit land heeft veel te doorstaan gehad en nog steeds. Poeh - dit doet je beseffen dat wij het wel heel goed hebben en dankbaar mogen zijn dat ons wiegje in Nederland stond. Nog onder de indruk lopen we verder naar onze tuktuks. Een eindje verderop begint een waar spektakel want uit de bergen met zijn vele grotten komen, bij zonsondergang, horden (miljoenen!) vleermuizen aangevlogen die op jacht gaan naar voedsel. Het is net een vogeltrek richting een warm land, en dan in veelvoud. Dan zou je bijna vergeten, dat we een keus moeten maken voor een project. Ik heb ervoor gekozen in ieder geval de eerste week met Irma naar Arai village te gaan.