(origineel bericht op be-more.nl)
Alweer over de helft
Hello mzungu’s!
Alweer ruim twee weken voorbij, we zijn al over de helft… Super leuk om alle reacties te lezen op de weblog, vooral blijven doen! Er is de afgelopen week weer een heleboel gebeurd, tijd om weer verslag uit te brengen dus.
Na een heerlijk weekendje uitrusten in Masaka stonden we weer klaar om naar het project te gaan. Op maandag gingen we voor de eerste keer meehelpen met het waterproject. We werden ingedeeld in twee groepen; één groep ging bakstenen maken waarmee de watertanks gebouwd worden en de andere groep ging een watertank bouwen. Ik zat in de bakstenen groep. Bakstenen maken is super zwaar werk, ze doen dat hier met een heel groot apparaat. Eerst gooit er iemand een paar scheppen aarde in een bak en dan gaat de deksel daarop, zodat de aarde ingesloten zit in een baksteen vorm. Dan gaat er een hele grote hendel over naar de andere kant, waar vervolgens iemand aan gaat hangen om de aarde samengeperst te krijgen (dat is echt loodzwaar). Als dat klaar is wordt de hendel weer naar de andere kant gegooid, de deksel geopend en moet je met al je kracht en gewicht aan die hendel gaan trekken om de baksteen uit z’n vormpje te krijgen. Het maken van één baksteen duurt ongeveer 3 minuten, er zijn 600 bakstenen nodig voor een watertank, er zijn twee baksteenmachines in de hele community en er zijn er heleboel watertanks gewenst. Niet heel productief dus.
Maandagmiddag zijn we mensen met HIV/aids gaan bezoeken. We kijken dan hoe die mensen leven en dan gaat de projectleiding kijken wat ze ermee kunnen. Ik vind het altijd een beetje moeilijk om van dat soort bezoekjes te doen, je komt soms mensen tegen die er vreselijk aan toe zijn en je kan er gewoon niks aan doen, je bezoekt ze en gaat vervolgens gewoon weer weg. Nu zeggen ze dat het voor die mensen al heel bijzonder is dat blanken de moeite nemen om bij hún op bezoek te komen en dat dat ze erg goed doet, maar ik zou graag wat meer willen doen voor zulk soort mensen dan alleen op een bankje zitten en wit zijn. Helaas kun je niet iedereen helpen, en gelukkig doen we ook een heleboel werk waarbij je je heel erg nuttig voelt.
Zoals dinsdag , toen er een bezoek aan het health centre op het programma stond. Er moesten babytjes geïmmuniseerd worden. Structuur en logica zijn twee dingen die ze hier niet kennen, dus het was weer een typisch Afrikaanse chaos. We zaten met ongeveer 40 moeders die allemaal een baby vasthielden in een heel klein kamertje en onze taak was om in hun boekjes in te vullen welke prikken ze vandaag zouden moeten krijgen. We moesten maar een beetje gokken welke dat dan zouden moeten zijn aan de hand van de prikken die al in het boekje stonden, maar dat was de helft van de tijd niet goed ingevuld. Er moest ook nog in een groot boek bijgehouden worden welke prikken de kindjes hadden gehad, maar sommige kinderen stonden niet in het boek en daarvoor moest dan weer een nieuw accountje gemaakt worden, overal zaten krijsende baby’s… Een grote chaos dus, echt typisch Afrika. Ik vond het wel heel erg leuk om te doen, het is echt zó anders dan in Nederland, maar uiteindelijk hebben wel alle baby’s keurig hun prikken. Er was trouwens ook een baby die over de vrouw naast haar heen plaste maar die vrouw reageerde er echt amper op, blijkbaar gebeurt dat vaker. Moet je je eens indenken hoe het is als dat in Nederland gebeurt, haha.
Woensdag was het weer vulnerable family dag (huisje bouwen). We gingen weer verder met het huisje van vorige week en we zijn echt enorm opgeschoten, we hoeven volgens mij nog maar één muur, hopelijk is het af voordat we gaan.
Donderdagnacht zaten we allemaal rechtop in bed omdat het begon te regenen. We hebben een dak van golfplaten, dus ik heb eerst een minuut onder de deken gezeten omdat ik dacht dat het huis instortte voordat ik doorhad dat het gewoon regen was. Wat een rotherrie, als het hier dan een keer regent gaat het hard ook. Het ging ook nog keihard onweren dus ik was heeel blij met mijn oordoppen (bedankt voor de tip Lynn 
)
Die dag zouden we home visits gaan doen. Aangekomen bij het huis van het dorpshoofd moesten we even wachten tot iedereen er was. Er zat daar een man die op 1 januari in een doorn was gaan staan die zijn complete voet doorboord had. De wond aan de bovenkant was ontzettend ontstoken, er zat een vocht ophoping omheen die ongeveer zijn hele voet besloeg. De vliegen zaten er aan te eten, ontzettend ranzig. Sanne is verzorgende, Renée is derde jaars geneeskunde (allebei projectgenootjes) en ik ben een geïnteresseerde die erg graag wilde meehelpen, dus wij hebben met z’n drieën de huisbezoeken maar even gelaten voor wat het was en hebben de hele wond verzorgd. Ik heb helemaal mijn (hopelijk) toekomstig doktersinstinct kunnen uitleven, vond het superleuk om te doen. Hopelijk heeft het hem geholpen, anders moet hij alsnog naar het ziekenhuis en dat kan hij niet betalen. Dat kun je je toch niet voorstellen, dat je al twee weken met een doorboorde voet loopt en gewoon niet naar de dokter kunt? Gelukkig hebben we wat voor hem kunnen doen.
Donderdagavond zijn we al richting Masaka gegaan om vrijdagochtend om 5 uur te vertrekken naar Murchison Falls, een nationaal park. We hebben daar twee safari’s gemaakt, echt supergaaf! Ik heb samen met twee andere meiden uit onze groep de hele tijd op het dak van de auto gezeten, wat resulteerde in een vreselijk pijnlijke kont maar ook het beste zicht. We hebben superveel antilopes en bokken en andere dieren die op herten lijken gezien, heel veel waterbuffels, giraffes van heel dichtbij, olifanten ook heel dichtbij, pumba’s, apen, mooie vogels, nijlpaarden, krokodillen, giftige enorme slangen… Het was echt geweldig om te zien, net alsof je in de Lion King zit. We hebben ook nog een boottrip gemaakt en een hike naar de Falls, wat echt onbeschrijflijk mooi was. Het was echt een geweldig weekend.
Maandag zijn we weer terug gegaan naar het project, waar we weer een bezoek gebracht hebben aan Shadia, het heel erg gehandicapte meisje waar ik in mijn vorige verhaal over heb verteld. Toen we daar kwamen bleek ze niet thuis te zijn, ze heeft ook nog een huidziekte en volgens haar broer liet haar huid los en zag je haar botten door haar huid komen als je haar optilde. Haar oma heeft haar dus meegenomen naar het ziekenhuis, maar het gekke is dat als zij heel erg ziek is het altijd gecommuniceerd wordt naar het project en zij dan regelen dat ze naar het ziekenhuis kan. Nu zijn ze dus op eigen houtje gegaan en niemand weet hoe het nu met haar is, ik hoop maar dat het beter met haar gaat.
Dinsdag zouden we stoves gaan bouwen, een soort fornuisje waarop mensen veilig kunnen koken, zodat het niet meer op een open vuur hoeft te gebeuren. We hebben gras gehakt met een gigantisch mes, modder gestampt en verder vooral zitten kijken omdat er al 10 mensen bezig waren met die stove. ’s Middags hebben we geprobeerd voorlichting te geven over HIV/aids aan kinderen. Die kinderen verstaan ons alleen niet, dus er gaat een lokale vrijwilliger mee om te vertalen. Wij hadden een heel verhaal gemaakt over hoe je HIV kon voorkomen, maar die vrijwilligers gaven er wel een beetje hun eigen draai aan. Ze zeiden tegen de kinderen dat ze zich vooral volledig moesten onthouden van seks en gewoon vertrouwen moesten hebben in hun partner. Toen we begonnen over hoe je een condoom moet gebruiken werden we afgekapt, want daar kun je niet zomaar over praten hier. De HIV taboe die hier heerst is wel een beetje een lastig punt, er wordt wel keurig vertaald wat wij zeggen, maar vervolgens gaan ze zelf allemaal onzin erachteraan vertellen.
Daarna hebben we de kinderen nog hoofd schouders knie en teen geleerd, was wel heel grappig.
Ik begin al in een heleboel van mijn spullen Afrika te zien, alles wordt hier oranje/bruinig. Na de safari waren we helemaal oranje, super grappig. Mensen kunnen hier ook mijn naam niet uitspreken, als iemand vraagt hoe ik heet zeg ik maar Rennie, dat lukt nog wel. Vaak wordt het ook nog verdraaid tot Ronnie, maar Renee is echt te moeilijk.
De tijd vliegt hier, over anderhalve week ben ik alweer thuis, had eigenlijk wel twee maanden willen blijven. Komend weekend gaan we naar Lake Bunyonyi, het relax paradijs van Uganda, ben zeer benieuwd hoe dat is. Ik zal proberen om volgende week weer wat te posten!
Liefs Rennie