Toen ik vanochtend wakker werd was eigenlijk het eerste wat ik deed even de chatroom op gaan. Er was al een speciale chatroom ingericht voor mensen om te gebruiken ter inwinning van informatie per ken (provincie). Omdat ik goede vrienden heb wonen in Mito-stad, Ibarakiken, heb ik een poosje in die chatroom gezeten. Het zat in ieder geval meteen al helemaal vol in die chatroom en ik sprak er met wat mensen die allemaal de beving zeker hadden gevoeld en nu eigenlijk op zoek waren naar informatie over vrienden in het getroffen gebied.
Zelf werd ik al bang voor het ergste toen ik op CNN beelden zag van een overspoeld Ooaria, een plaatsje langs de kust van Ibarakiken, waar ik een anderhalf jaar geleden een boot van heb genomen naar Hokkaido, en waar ik 1 januari zelf nog aan het strand stond om wat zand op te scheppen voor een vriend die zand verzamelt. Mito-stad ligt ook niet zo ver het land in, dus ik ging meteen op zoek naar mensen die er misschien vrienden of familie hadden. Snel kwam ik er echter al echter dat ook deze mensen moeite hadden om hun kenissen te bereiken. Het telefoonnetwerk lag plat, en ook op mailtjes kwam maar weinig antwoord. Uiteindelijk werd ik gerust gesteld door iemand die zei dat de tsunami Mito-stad niet had bereikt, maar dat er wel schade was aangericht door de beving zelf. Gas was er niet, en overal op straat spoelde water van gebroken waterleidingen. Mensen konden af en toe gewoon niet elkaars berichten lezen of its tikken omdat er om de haverklap een naschok was.
Later kwam een meisje online dat ik ken uit Chiba, waar op het moment een oliefabriek in lichterlaaie staat. Ze was maar even online maar gaf wel aan heel bang te zijn. Ik schat haar nog niet ouder dan 15 dus voor haar was het de eerste keer dat ze zoiets meemaakte. Met haar en haar familie ging het inmiddels wel weer goed, maar ook zo was op zoek naar vrienden.
Een jongen waar ik vorig jaar een lift van kreeg nabij Kobe, had zelf als klein jongetje de grote Hanshin aardbeving meegemaakt. Deze beving had hem geinspireerd in het leger te willen om zo mensen te kunnen helpen zou er nog eens zoiets gebeuren. Ik denk dat die jongen nu niets liever wil dan helpen in het rampgebied en hem kennende zal hij misschien nu wel bij de mensen zitten die er aan de slag moeten.
Japan kennende denk ik dat er vooral heel veel oude mensen zijn omgekomen. Opa en oma wonen vaak thuis in bij familie en als die familie op het werk zit, dan is er natuurlijk weinig wat deze mensen kan helpen. Ik denk dat morgen, als het water zich terugtrekt, pas echt gezien kan worden wat deze ramp wel niet voor schade heeft aangericht. Persoonlijk hoop ik in ieder geval snel een mailtje te krijgen van mijn vrienden in het gebied want zit er nog niet echt makkelijk bij!