7-7-07. Twee jaar na de London bombing. En de dag dat de Tour de France van start gaat in Londen. Met andere woorden: de perfecte dag voor een professionele, weldoordachte terroristische aanval. Wat dacht je van een radiologische, bacteriologische stoffentour de Londen? Of een poederbriefregen over de hele stad? Een raket op Londen in plaats van twee vliegtuigen in een toren? Kortom, vandaag is de dag dat heel Londen op zijn hoede is…
Of niet? Afgelopen week werd op het vliegveld van Glasgow een brandende auto de passagiersterminal in gereden, waarbij een van inzittenden zichzelf in brand stak. Klink niet heel snugger al zeg ik het zelf. De gek op straat had dit slimmer kunnen doen. In Londen hadden twee auto’s met benzine en gasflessen het Westerse, kapitalistische regiem omver moeten werpen. Als dat alle munitie is die de terroristen hebben om de Jihad te winnen…
Kortom, afgelopen week was het bewijs dat het een ongeorganiseerde minieme minderheid betreft met dergelijke radicale ideeen en acties. Blijf vooral goed uitkijken wanneer je de weg oversteekt, want het verkeer (vooral in Londen want het verkeer komt hier uit onverwachte hoek) is duizend maar meer risicovol dan een zelfmoordneigende terrorist in je bus.
En ik ga nu koffie drinken, met mijn net ontmoete Pakistaanse studiegenoot, die mij uitlegt hoe het terrorisme daadwerkelijk een gevaar kan worden. Hij is fel gekant tegen de ideeen van de terroristen in zijn land. Bij een aanhoudende buitenproportioneel aggressieve benadering van de VS zal hij deze houding echter niet vol kunnen houden. Hoe overtuigd ook van het liberale gedachtegoed, een bom op het huis van je buurman maakt het toch moeilijk om het Westen te blijven steunen. ‘Wanneer je ons leert kennen, zie je dat wij bijna allemaal zoals jullie zijn. Alleen die paar radicalen die er tussen zitten zal in aantal vermenigvuldigen zolang de agressieve benadering, de afkeer en de onbekendheid toeneemt. Ook in eigen land’.