Hallo,
Ik werk bij een instelling voor mensen met een verstandelijke handicap,we hadden tijdens de pauze over werken in Turkije.Wij vroegen ons eingelijk af of er ook instellingen(tehuizen/opvang)zijn voor mensen met een verstandelijke handicap in Turkije.De meningen waren hier over verdeeld,ik denk namelijk dat er in Turkije geen voorzieningen zijn voor deze doelgroep.Dus mijn vraag is dan ook kunnen jullie ons hier een antwoord op geven?
Alvast bedankt ook namens mijn collega’s.
Anja.
Beste Anja,
Het is een moeilijke vraag die ik alleen kan beantwoorden door mijn interpretatie na observatie;dat vanuit mijn gebied waar ik woon en werk.
Het zit hem hierin:
Familie,vrienden,enz.helpen elkaar;iets wat je in de westerse wereld steeds minder gaat zien.
Hier is dat de gewoonste zaak van de wereld;men zorgt voor elkaar.
Iemand die verstandelijk/geestelijk gehandicapt is zal ALTIJD door familie hetzij binnenshuis/buitenhuis begeleid worden.Niemand wordt aan zijn lot overgelaten of uit handen gegeven aan instellingen.
Zal hierover navraag doen bij vrienden en kennissen;het is ook een onderwerp wat nooit ter sprake komt.
Maar ik beloof het je.
Groeten,Hans,forumbeheerder.
Dag Hans,
Ik wil je laten weten dat ik het erg tof van je vind,dat je dit voor me uit wil zoeken.Dank je wel en ik wacht met spanning af.
Groet,Anja.
Beste Anja,
Mooi dat je dit onderwerp ter sprake brengt. Ik ben het eens met hans.Hier in Kusadasi ken ik ook geen speciale instellingen daarvoor.Maar ook zoals hij schrijft alles hangt af van de familie.Alles draait hier om de familiebanden.Ze zullen hun kind of ouders nooit in een instelling plaatsen. Maar…ik kan wel een paar voorbeelden geven tussen rijk en arm. Vorige week waren hier vrienden op verlof en hebben zijn reeds een paar jaar bevriend met een jongen die doofstom geboren is.De ouders hadden de middelen niet die jongen een nieuw oorapparaat aan te schaffen. hij had er nog een van vroeger maar dit werkte niet meer. Zo zijn mijn vrienden met die jongen naar Izmir gegaan en hem een nieuw oorapparaat gekocht waarmee hij nu weer een beetje kan horen.De familie is heel dankbaar en de jongen kan terug een job hebben. Boven mij wonen mensen met een zwaar gehandicapte jongen,de ouders zijn wel heel rijk en de jongen gaat naar een dure priveschool tussen alle andere kinderen, zouden ze zelf bij ons in europa niet op een gewone school aanvaarden en hier is de jongen door iedereen bemind en aanvaard. ook de familie doet er alles voor. Je kan dit niet vergelijken met europa. Turken dragen echt zorg voor gehandicapten en indien ze geen werk hebben,ook geen probleem de familie draagt er echt zorg voor.
Er zijn wel veel bedelaars op de straat en kinderen die ze misbruiken om te bedelen maar dit zijn meestal zigeuners en ik verwittig altijd de toeristen geen geld te geven aan die bedelaars. Want zoals hans het schrijft, turken houden alle problemen in eigen familie en dragen zorg voor gans de familie hoe ver ze ookvan elkaar wonen.
Toch mooi van jullie ook eens aan turkse mensen te denken.
Vele groetjes uit kusadasi,
Franka
Dank je Franka voor je reactie,je weerspiegeld wat ik hier ervaar op dit gebied.
Gr.Hans,forumbeheerder.
Hallo Franka en Hans,
Ik vind het erg leuk dat jullie reageren op mijn onderwerp,maar wil toch een paar opmerkingen plaatsen op jullie reactie.Hans schrijft dat in Turkije niemand aan zijn lot word over gelaten,ik denk uit mijn werkervaring dat de gehandicapte mensen bij ons ook niet aan hun lot worden over gelaten,maar dat de Fam.erg blij is dat wij(begeleiders?verzorgers)hun een goede dagbesteding en structuur kunnen aan bieden.Als bij ons iemand word geplaatst kijken wij altijd wat wij ze aan kunnen bieden…een voorbeeld:wij kregen een man van 35 jaar op onze afdeling hij was altijd thuis geweest maar door omstandigheden was dit niet meer mogelijk.Het was en drukke en agressief persoon,wij hebben hem 2 x per week meegenomen naar de snoezelruimte en naar een half jaar was het nog wel een druk mannetje maar totaal geen agressie meer,het bleek dus wel dat er weinig lichamelijk contact met hem was geweest,en zeg nou zelf iedereen vind het toch fijn om van tijd tot tijd geknuffeld/ liefdevol aangeraakt te worden?Franka mijn vraag aan jou is:die persoon die naar een normale school gaat is die verstandelijk of lichamelijk gehandicapt?Dat maakt natuurlijk wel een verschil.Ik wil wel benadrukken dat mijn reactie op jullie verhaal niet aanvallend of negatief bedoelt is hoor.ik vind het alleen maar heel interessant om te weten hoe het in b.v. Turkije met deze doelgroep gesteld is.
Nogmaals bedankt dat jullie hebben gereageerd op mijn vraag,
Hartelijke groeten,en tot wederhoren?
Beste Anja,
Wat ik en Hans proberen uit te leggen isdat die instellingen gewoon niet bestaan of toch niet dat ik het weet waar.Dus zeker hier niet in Kusadasi.Ik ken jullie werk heel goed,had goede banden met een instelling in Ronse tegen Oudenaarde, we hebben veel karweitjes door die mensen laten op knappen in ons bedrijf. We gingen zelf speciaal bij hen om onze auto te laten wassen en zetels en stoelen te laten herstellen. Ze waren zo gelukkig daarmee. In belgie had ik ook een nicht in een instelling,nu overleden,volledig hersenverlamd van bij de geboorte,ookmijn tante kon er niet blijven voor zorgen en dank aan mensen als jullie die dit doen. mijn oom heeft een deel van zijn efenis geschonken aan werken zoals jullie doen.Maar denk niet dat dit bestaat in Turkije.
Of de familie het aan kan of niet,ze moeten het zelf oplossen. Wie gaat hier betalen voor zo een instelling ??? De staat helpt hier zeker niet dit op te starten.De vraag aan mij over die jongen is fysiek en lichaamlijk gedeeltelijk gehandicapt. Kan slecht lopen, spreekt slecht,
heeft gedrachtsstoornissen,kan nooit alleen op de straat of een familielid is erbij. De schoolbus komt hem afhalen elke morgen en s 'avonds brengen ze hem terug. Maar dit zijn heel rijke mensen en betalen die priveschool,en zoals ik al vertelde,alle andere jongens rond hem beschermen hem. Maar rijke families hebben ook meer invloed op de ganse omgeving en de buurt. Zo die jongen is heel gelukkig.
Je ziet, het is toch anders dan bij ons.Je schrijft ze hebben ook liefde nodig, maar die liefde hebben zo ook thuis. De moeder is zeker altijd thuis,meeste vrouwen gaan hier niet uitwerken, veel grootouders leven in dezelfde woningen,zo wat kunnen die mensen meer liefde hebben dan hun eigen familie en vriendenkring.
Een ander voorbeeld hoe turken met mensen omgaan,een alcochool verslaafde, denk je dat we daar problemen om maken, als hij op de straat om een fles wijn of bier vraagt zal iedereen die hem kent de drank geven tot hij ergens in een park op de bank in slaap valt en zelfs de nacht doorbrengt.Zelfs de politie zal er niets aan doen.Al zit hij midden op de straat, ze nemen hem gewoon van de straat en plaatsen hem op het voetpad. Wij maken ons hier geen zorgen om al die dingen.
Nog Vele groetjes uit Kusadasi
Franka
Beste Anja,
Franka heeft gelijk;Wil daar aan toevoegen:je moet een ding niet vergeten;door de huidige regeringsplannen in Nederland neemt de zorg af;door bezuinigingen enz;hier kennen we dat dus niet;gaat aan ons voorbij.Hier is een mens een mens;of je nu geestelijk/lichamelijk gehandicapt bent;er is altijd iemand die voor je zorgt.
De wereld van verpleging waarin jij werkt is een wereld met taken;afgestemd door het budget(weet er alles van;mijn zus heeft er nl.in gewerkt)
Hoi Franka en Hans,
Ten eerste:Franka wat heb jij dit mooi en duidelijk weergegeven.Ik had eingelijk een heel ander beeld over hoe er in Turkije tegen deze mensen aangekeken wordt en ik kan je ook uitleggen hoe dat zo gekomen is.We waren voor een paar geleden in Turkij en toen werd er aan mij gevraagd of ik werkte en wat ik deed,ik kon niet goed uitleggen in een vreemde taal wat ik nou precies deed. Een half jaar later kwamen wij weer in Turkije(zelfde hotel) en hadden mijn man en ik foto’s van ons werk bij ons,toen ik de foto’s liet zien kreeg ik als reactie of ik niet een andere baan kon zoeken,de mensen daar namen nauwelijks de moeite om naar de foto’s te kijken.ik zei dat ik dit werk met veel plezier deed maar ze deden naar mijn gevoel wat afwijzend hierover.Ik sprak er met andere mensen over (turkijekenners)en die
vertelde mij dat de gehandicapte mensen daar min of meer weggestopt worden en dat zelfs vroeger deze mensen gelijk na de geboorte werden doodgemaakt.Ik schrok hier van en dit bleef altijd een beetje in mijn achterhoofd zitten.Vandaar dat ik op deze wijze probeerde te achterhalen hoe er nu werkelijk tegen deze mensen aangekeken wordt.En Hans je hebt helemaal gelijk wat betreft de bezuinigingen hier,het wordt er echt niet gemakkelijker op maar ik blijf me inzetten voor deze doelgroep omdat ik het (wel zwaar) een mooi beroep vind.
Nou dit was het verhaal van mijn kant en ik vind het leuk dat het voor mij iets duidelijker is geworden hoe het in Turkije gaat.Bedankt en groeten.
Anja.