Ik vond het heerlijk, in de Dode Zee drijven en mezelf insmeren met modder. Wat was mijn huid zacht erna! En wat waren mijn blonde krullen een bos stug stro geworden van het zoute water… Ooit hoop ik er nog eens heen te gaan, het blijft een fantastische ervaring!
Veel mensen denken dat, omdat je blijft drijven in de Dode Zee, je niet kan verdrinken, maar dat is niet zo. Even een feit:
“Als we zo makkelijk blijven drijven, is het dan wel mogelijk om in de Dode Zee te verdrinken? Natuurlijk, zegt Marcel Vreeswijk, onderzoeker op het Nikhef, het Nationaal instituut voor subatomaire fysica. „Je kunt al verdrinken in een plas water van twee centimeter. Wanneer je in de Dode Zee met je gezicht naar beneden komt te liggen, kun je geen adem meer halen en dan verdrink je.” Maar welk normaal mens gaat er met zijn gezicht naar beneden in de Dode Zee liggen? „Je moet wel behoorlijk verzwakt zijn, wil je daar verdrinken”, geeft Vreeswijk toe.”
En onderstaande een verhaal van een reiziger:
“Verdrinken in de Dode Zee, dat bestaat niet, je blijft daar toch altijd drijven!
Ware het niet dat ik dat bijna niet meer kan navertellen. De Dode Zee, die ieders nieuwsgierigheid prikkelt en waar wij na een vermoeiende reis natuurlijk lekker in gaan badderen. Samen met een zwangere reiziger lig ik heerlijk te dobberen. Na verloop van tijd kijken we eens op en zien dat we zijn afgedreven; er is een flinke wind vanuit het land opgestoken die recht op de zee staat. Ik voel geen grond meer onder mijn voeten en denk aan wat ik vroeger in Scheveningen altijd heb geleerd: nooit verder dan tot je knieën de zee in! De tafels vliegen inmiddels over het strand en ik probeer samen met mijn maatje terug te zwemmen, maar het gaat moeizaam; doordat we zo licht zijn maaien we meer over het water dan erin. Een paniekgevoel maakt zich van me meester en ik heb het idee te moeten zwemmen voor mijn
leven. Ik probeer de aandacht te trekken van mijn gids. Die staat aan de kant te zwaaien dat we terug moeten komen, maar snapt niet dat het niet lukt. Waarom sturen ze geen bootje, denk ik vertwijfeld, het lukt met niet! Dus blijf ik roepen en zwemmen en het zoute water bijt mijn ogen uit. Dan komt de vriend van mijn maatje en trekt haar mee. Mij lukt het om eigenhandig weer bodem onder mijn voeten te krijgen. Ik ben me echt wild geschrokken en spoel trillend onder de douche mijn ogen uit. Op het strand wordt de rode vlag gehesen …”