(origineel bericht op be-more.nl)
Kriebels!
Hee allemaal,
Ik had weer even zin om wat van me af te schrijven. Vandaag, vrijdag 9 maart, is het precies twee weken voor mijn vertrek. Ik vind het heel lastig te omschrijven hoe ik me voel, maar zo’n blogbericht helpt wel.
Vanavond ben ik terug naar mijn middelbare school, de Heemgaard geweest, voor een gezellige reunie-avond met leerlingen en leraren die in 2009 en 2011 naar Gambia zijn geweest. Het was heel leuk om iedereen na lange tijd weer terug te zien en om te horen waar iedereen mee bezig is.
We hebben foto’s en filmpjes teruggekeken en daarmee veel prachtige herinneringen opgehaald. Dat vond ik heel erg fijn, want ik kreeg echt weer de kriebels. Toen ik al die mooie mensen en kinderen zag op de foto’s, en het gevoel van de reis weer helemaal terugkwam, wist ik weer waarom ik aan mijn Malawi-avontuur ben begonnen. Waarom ik dit zo graag wilde.
Dat had ik even nodig. De laatste weken voel ik constante lichte zenuwen, ik ben een beetje gespannen. Ik denk omdat het nu zo dichtbij komt en het allemaal echt gaat gebeuren, ik kan het eigenlijk ook niet echt bevatten. Als ik mezelf niet bezig hou wordt ik helemaal naar.
Ik wil gewoon weg. Ik wil niet meer wachten. Alles is klaar, alles is geregeld, alle prikken geprikt, alle pillen geslikt.
Misschien komt het een beetje omdat ik tegen het afscheid op zie. Ik weet dat het misschien allemaal uiteindelijk wel zal meevallen, en het zijn maar twee maanden. Maar het lijkt allemaal zo groots, ook omdat ik er zo lang naartoe heb gewerkt en naar uit heb gekeken. Het is mijn doel voor dit hele jaar geweest.
En ik weet gewoon zeker dat ik iedereen ga missen! Daar ben ik namelijk helaas heel goed in. En ik zie er vooral tegenop om mijn lieve vriendje zo lang niet te zien, ik mis hem al als ik hem één week niet zie! Dat wordt dus nog even wennen. (Kasper, ik hoop dat je het niet erg vind dat je nu ook een klein plekje op mijn blog hebt.)
Daarbij ben ik ook nog eens een vrij gevoelig en emotioneel iemand niet goed is in afscheid nemen. En ik weet het gewoon, dat wordt dus janken daar op het vliegveld, over twee weken.
Ik zie dus wel een klein beetje tegen het afscheid op, maar ach, er zijn ook mensen die een half jaar of zelfs een jaar naar het buitenland gaan. Die hebben het ook overleefd.
Ik weet waar ik het voor doe. Ik weet waarom ik dit wil. Het is mijn droom. Een vlammetje dat misschien al bijna mijn hele leven al in mij leeft, maar door mijn bezoek aan Gambia in 2009 behoorlijk is aangewakkerd. Daarom bij dit bericht één foto van 2,5 jaar geleden, één moment uit mijn week in Gambia.
Wat ik daar gezien heb, de mensen die ik daar ontmoet heb, de kinderen die hun kleine handje in mijn hand legden. Ik ben ze nooit meer vergeten en ik wil ze ook niet meer vergeten.
Voor twee maanden hoop ik in Malawi zoveel mogelijk mensen helpen, al is het maar met iets heel kleins. Al kan ik alleen maar een lach op iemands gezicht toveren.
Dat gevoel blijf ik nu vasthouden, en ik ga deze laatste twee weken nog even heeel erg genieten van alle mensen die ik straks ga missen!
Liefs,
voor iedereen!