Emmanuels gitaar vraagt tien vingers
door René de Dreu. donderdag 16 april 2009 | 07:36 | Laatst bijgewerkt op: donderdag 16 april 2009 | 12:09
Tekstgrootte [http://www.pzc.nl/pzc.nl/images/tekstgrootteMin.gif](http://www.pzc.nl/algemeen/cultuur/4825318/Emmanuels-gitaar-vraagt-tien-vingers.ece#)[http://www.pzc.nl/pzc.nl/images/tekstgroottePlus.gif](http://www.pzc.nl/algemeen/cultuur/4825318/Emmanuels-gitaar-vraagt-tien-vingers.ece#)
[http://www.pzc.nl/multimedia/archive/01099/PZ_7622613_7622613_1099103c.jpg](http://www.pzc.nl/multimedia/archive/01099/PZ_7622613_7622613_1099103b.jpg) Tommy Emmanuel: ,,Optreden en mezelf als muzikant verder perfectioneren heeft nu iets van een roeping.''
Tommy Emmanuel. Geen naam die bij het grote publiek meteen bellen laat rinkelen. Echter: waar de Australiër optreedt trekt hij volle zalen. Emmanuel is een onbetwiste grootheid in gitarenland. In zijn Europese toer staan twee optredens in Nederland genoteerd: zaterdag 18 april in het Concertgebouw in Amsterdam, maandag 20 april in de Stadsschouwburg in Middelburg.
‘Voor de muziekliefhebbers’, heet het vaak, maar daar doe je Tommy en zijn fans geen recht mee. De fingerpicking gitarist draait al veertig jaar mee en is niet alleen een virtuoos voor de kenners, maar bovenal ook een man met het charisma van de rock 'n roll-artiest en het lef van een punker. Met een erelijst waarop alle grote concertzalen in de wereld prijken, een vracht aan awards en ook nog eens samenwerking met grote namen zoals Chet Atkins, Les Paul, Eric Clapton, Stevie Wonder, Tina Turner en Hank Marvin ben je geen kleine jongen.
Het podium is het domein waar Emmanuel zich thuis voelt. Vanaf zijn zesde jaar reist hij begin jaren zestig al samen met broer en zus langs Australische concertzalen. Nog zo jong dat de Australische arbeidsinspectie daar een stokje voor steekt. Eerst maar naar school dus. Maar de muziek verdwijnt nooit en aan het eind van hetzelfde decennium staat Tommy weer met een band op het podium. ,Ik ben opgegroeid met muziek en het idee dat je daarmee een publiek kan bereiken. Muziek brengt iets moois teweeg bij je luisteraars en dat geeft zo’n goed gevoel dat ik er al snel verslaafd aan raakte. Als een soort applausjunkie. Optreden en mezelf als muzikant verder perfectioneren heeft nu iets van een roeping waaraan ik gehoor geef’', laat Tommy vanuit een hotelkamer in Stockholm weten.
Tommy Emmanuel leerde zichzelf al vroeg gitaar spelen. Gitaarbands zoals The Shadows en The Ventures dienden als voorbeeld.
,Ik probeerde alles wat zij als band lieten horen uit één gitaar te laten klinken. Eerlijk gezegd wist ik niet dat er aparte gitaren waren voor lead, rhythm en bass. Zo probeerde ik al die partijen tegelijk onder de knie te krijgen. Dat heeft wel een eigen stijl opgeleverd, waarbij ik de gitaar net als een piano met tien vingers kan bespelen.‘’
Fingerpicking heet die stijl. Al snel hoorde hij Amerikaanse gitaristen als Les Paul en Chet Atkins op die manier ook meer uit hun instrument haalden.
,Veel mensen dachten dat het ‘opname-tricks’ waren, bedacht en geconstrueerd in de studio. Maar ik ontdekte dat het technisch mogelijk was dat allemaal zelf tegelijkertijd te doen.‘’
Jaren later, in 1997, neemt Emmanuel samen met zijn grote inspirator Atkins het album The Day Finger Pickers Took Over The World op. Het zal de laatste studio-opname van Chet Atkins zijn, die in 2001 op 77-jarige leeftijd overlijdt.
Muziek is voor Tommy Emmanuel veel meer dan het beheersen en perfectioneren van techniek. ,Het is vooral emotie en het omzetten van ideeën en gevoelens naar klanken. Iedere avond is anders, je hebt ander publiek, bent zelf ook in een bepaalde stemming. En een concert op een podium waar je eerder was moet weer anders zijn dan de vorige keer. Dan is het goed om je instrument te beheersen, maar ook om zelf bezig te blijven met een ontwikkeling, het zoeken naar de manier er alles uit te halen wat nodig is. Dat stopt nooit, gelukkig maar. Het houdt ook de spontaniteit in je muziek.‘’
Emmanuel interpreteert nog steeds muziek van anderen en pakt net zo makkelijk een Beatlesmedley als een klassieker uit het All American Songbook en dan weer een meer jazzy of klassiek georiënteerd stuk. Ondertussen voegt hij nieuwe eigen nummers aan zijn repertoire toe en brengt met regelmaat cd’s, dvd’s en fingerpicking instructieboeken en cd’s op de markt. ,De meeste voldoening geven de eigen nummers. Die vormen een uitdaging om dicht bij een kern te komen, iets van jezelf zo te vertolken dat het idee - noem het desnoods een boodschap - overkomt. Als dat lukt is er dat speciale gevoel dat je deelt met een publiek en waarvoor ik ruim driehonderd keer per jaar op een podium sta.‘’